Eimreiðin - 01.09.1922, Blaðsíða 24

216
BLÓMIN OG VEÐRIÐ
eimreiðin
kæmist ekki til skila; þess vegna loka blómin fyrir honum,
líta undan eða leggjast á grúfu.
Aftur nota mörg grös og blómleysingjar, sem ekkert hafa
til að borga burðargjald með, þennan póst; þau láta þá ráð-
ast sem verkast vill um það, hvað kemst til skila, og skáka i
því skjóli, að því er flutninginn snertir, að alt er gott gefins.
En þó að við komunst nú svo að orði, að blómin, til þess
að ekki rigni eða blási inn hjá þeim, loki hjá sér, líti undan,
leggist á grúfu, fari að sofa o. s. frv., þá eru þetta alt vitan-
lega ósjálfráðar hreifingar; aflið, sem stendur á bak við og
veldur þessum breytingum, er vitanlega sólin, sem með hita
sínum þenur út, herðir á strengjunum; þegar hún gengur undir,
eða er skýjum hulin, slaknar aftur á; það er því hún, þegar
öllu er á botninn hvolft, sem lýkur upp og lokar hjá blómun-
um, eða er dyravörður þeirra. En hún kemur víðar við með
svipuðum áhrifum. Eða hvernig stendur á því, að við vöknum
fyrir allar aldir á sumarmorgna, er sól skín í heiði, en ætlum
aldrei að geta vaknað, viljum helst sofa, er drungi er í lofh
eða regn?
Tvísöngslistin á íslandi.
Séra Arngrímur Jónsson hinn lærði, prestur á Melstað í
Miðfirði (f 1648), samdi hvert ritið af öðru til að hrekja
margvíslegan óhróður og staðleysur, sem útlendir ferðamenn
og flækingar höfðu sett á bækur um ísland og íslendinga.
011 eru þessi varnarrit Arngríms á latínu, til þess að laerðir
menn erlendis gætu haft sannar sagnir af landi voru og þjóö-
í þessum ritum tínir Arngrfmur til flest það, er hann hyggur
að helst megi verða íslendingum til vegsauka í augum er-
lendra þjóða.
í einu varnarritinu: Anatome Blefkeniana (Blefken krufinn,
Hól. 1612) minnist Arngrímur á íslenska sönglist, einkum tvi-