Eimreiðin - 01.04.1925, Qupperneq 69

ElMREIÐIN
FERÐ UM MIÐSVÍÞjÓÐ
165
Af Edduhandritinu lágu að eins 2 blöð frammi, hin voru
Seymd í eldföstum kjallara. Skinnið er orðið gult af elli, en
skriftin skýr sem gull og þó smá. — Ekki hafa verið notuð
þerriblöð, eins og nú á dögum, því skriftin er upphleypt og
Sljáir á hana sem glerung. Handritið er sem svarar 16—17
cm. á hvern veg, alveg skrautlaust, en greinilegt og læsilegt.
Við hliðina á því hvílir silfurskrá, svokölluð. Skinnið var
Purpuralitað, en orðið upplitað. Stafirnir voru dregnir með
silfurbleki, en eru nú máðir og ólæsilegir. Þetta eru guð-
spjöllin, sem Vulfila biskup lét þýða á gotnesku á 4. öld e.
Kr. og geyma því elstu menjar germanskrar tungu, að áletr-
unum á nokkrum rúnasteinum undanteknum. Er því ekki að
furða þótt málfræðingar hafi komið hingað nokkurskonar
Pílagrímsferðir til að sjá ritið. Nú hefur fundist aðferð til að
Ijósmynda það og gera það aðgengilegt á þann hátt. Er x-
Qeislum beint á það, og komast þeir ekki gegnum silfrið í
blekinu. Verkar Ijósið því ekki á Ijósmyndaplötuna, þar sem
silfrið liggur þéttast, svo letrið kemur greinilega út. Spjöldin eru
úr silfri, með upphleyptum myndum, og eru þar brynjaðir
Kddarar að berjast. Bætti kápan því upp innihaldið þeim, sem
ekkert þótti gaman að guðspjöllunum, því enginn væri í þeim
bardaginn.
Svíar tóku þetta handrit í Prag í lok þrjátíuárastríðsins, en
begar gengið er um bókasafnið, virðist mikið af þeim 380,000
bindum, sem þar eru, fengin á líkan hátt. Man ég sérstaklega
eftir fjölda bóka innbundnum í bókfell, gylt í sniðum. Var
bandmálað aðalsmerki á hverri bók, en það var merki biskups
eins suður í Þýzkalandi. Hafði Gustav II Adolf orðið svo
brifinn af bókasafni biskups, að hann hafði það með sér til
Uppsala, eins og það lagði sig.
Á leiðinni til háskólans stóðu tveir rúnasteinar, ljómandi
fagrir með rauðum ristum. Á öðrum þeirra var tekið fram,
að sá héti Nikulás, sem rist hefði bönd öll og skraut. Var
Kikulás þessi frægur um alt Uppland fyrir hagleik sinn, enda
bafði hann útflúrað marga steina. Var þegar fyrir 14—15
öldum orðin sama verkaskifting og nú á sér stað, milli prent-
ara og myndmótara.
»Att tánka fritt er stort, att tánka rátt er större*. Þessi