Eimreiðin - 01.04.1925, Qupperneq 88

184 LÍFGJAFINN eimREIí>iN
Spurðu hann um mig, sagði ég, og hann hlýddi. Ég 3eí
nákvæmar gætur að svipbrigðum hans meðan hann talaði.
Þér segið að þér hafið aldrei heyrt manninn nefndan *
nafn fyr, hrópaði yfirmaðurinn með andköfum. Hann hefur i>u
á hendi ábyrgðarmesta starfið við stofnunina.
Það er bezt að láta mig tala við Randolph, tók ég fram
Hönd vinar míns skalf, þegar hann rétti mér taltækið.
Herra Randolph, mælti ég, sennilega kannist þér ekki
nafn mitt, því þér hafið aldrei heyrt það fyr. En vel má vera’
að yður reki minni til þess, að beiningamaður einn bæði y^"r
um brauð fyrir ári síðan.
]æja, haldið áfram, var sagt í byrstum rómi í símann.
Þér munið ef til vill einnig, að þér sögðuð við mann þenf3'
að hann skorti ekki mat, heldur lífgjafa, ekkert annað en l'j'
gjafa. ]æja, herra Randolph, ég er beiningamaðurinn, sem Pet
áttuð orðastað við, og ég hef fundið þennan lífgjafa. Ég Pe
lært að hagnýta mér hann, og mig langar til að þakka V5ur
fyrir, að þér vísuðuð mér rétta leið. Hvenær mætti ég seði3
yður alla söguna?
Stundu siðar sagði ég sömu söguna, sem þið nú hafið heVr*'
í viðurvist þriggja manna, en það voru þeir yfirmaðurinn, vin111'
minn, prófessorinn, mötunauturinn minn gamli, og Matthe^
Morrison Randolph.
Randolph kinkaði af og til kolli eftir því sem leið á sðSu
mína, og ég tók eftir einkennilegum glampa í augum Iitla Pr<j
fessorsins. Þegar sögu minni var lokið, sátum við allir hljé^'r
um stund, unz Randolph rauf að lokum þögnina.
Segið mér nú hvað þér álítið, að þessi lífgjafi sé í raun
veru.
Ég hristi höfuðið ráðþrota.
Þið vitið jafnt um það og ég. En eitt veit ég. Lífgjaf'"11
er voldugt afl, jafn voldugt og virkilegt eins og rafurmaðn'
Það er afl hins innra manns, eldsneyti sálarinnar. Það er h^
eina nauðsynlega. Vér fæðumst í þenna heim búin
ytri tækjum, sem eru svipuð hjá oss öllum. Það er ekki marð{
sem greinir oss frá dýrunum, unz vér höfum vakið IífgjafanU