Eimreiðin


Eimreiðin - 01.04.1933, Side 79

Eimreiðin - 01.04.1933, Side 79
eimreiðin HREINDÝRAVEIÐAR 191 móíi: að elta þau uppi og drepa þau með hnífum, en hin aðferðin að skjóta þau. Fyrst eftir að veiðar þessar hófust hér í sýslu, voru þær mest stundaðar á þann hátt að elta dýrin uppi. Tóku sig þá saman nokkrir menn og lögðu á stað upp til heiða. Höfðu þeir með sér hunda marga. Var bezt, að þeir væru sem grimmastir, og var sózt eftir góðum veiðihundum. Að vopni hafði hver maður beittan og sterkan skeiðarhníf, sem festur var með skeiðum á buxnahald hans hægra megin, svo að fljótlegt væri að grípa til hans, ef þörf Serðist. Veiðiferðir þessar voru oftast farnar á haustin eða tyrri hluta vetrar og helzt í miklum, mjúkum snjó, svo að skíðafæri væri gott, því að oft voru þau notuð í þessar ferðir. En aftur var erfitt fyrir dýrin að kafa snjóinn. Enda var ár- angur fararinnar mikið undir því kominn, að hægt væri að treyta dýrin sem fyrst og gera þau uppgefin. Var nú haldið áfram og stefnt á þær slóðir, þar sem frekast var von dýranna. En það var helzt, ef snjór var mikill, á hæðum og fellum, sem frekast reif af, því að þar var bezt jörð fyrir dýrin. Þar söfnuðust þau oft saman í all§tóra hópa. Þegar veiðimennirnir komu auga á hreindýraflokk, siguðu þeir hundunum á dýrin og hvöttu þá sem mest þeir máttu. Tóku há dýrin sprettinn og héldu venjulega hópinn. En þegar fyrsti spretturinn var búinn, var það oft að eitt dýrið nam staðar og slóð framan í hundunum. Mun það að jafnaði hafa verið for- ustudýr flokksins, eða þá það dýrið, sem seinfærast var. Þetta var það, sem veiðimennirnir vildu. Þeir umkringdu nú dýrið og öttu hundunum sem mest þeir máttu. Dýrið átti nú í vök að Verjast. Hundarnir sóttu að því úr öllum áttum og reyndu að bíta t>að í fæturna. En dýrið varðist vel. Það beitti fyrir sig horn- unum, og jafnvel fótunum, og var mjög liðugt að snúa sér við í hundaþvögunni. Og fyrir kom það, að dýrið banaði einhverj- uni hundinum. Á meðan þessi hildarleikur stóð á milli dýrs- ms og hundanna, nálguðust veiðimennirnir dýrið úr öllum áttum, með brugðna hnífa í höndum. Þegar þeir sáu að dýrið var farið að þreytast, eða orðið sárt eftir hundana, réðist einn eða fleiri af veiðimönnunum á dýrið og reyndu að ná í hornin á því eða einhverju góðu taki. Tækist það, lagði veið- arinn hnífnum í háls dýrinu og reyndi um leið að snúa það
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.