Eimreiðin - 01.04.1933, Qupperneq 79

eimreiðin
HREINDÝRAVEIÐAR
191
móíi: að elta þau uppi og drepa þau með hnífum, en hin
aðferðin að skjóta þau. Fyrst eftir að veiðar þessar hófust
hér í sýslu, voru þær mest stundaðar á þann hátt að elta
dýrin uppi. Tóku sig þá saman nokkrir menn og lögðu á
stað upp til heiða. Höfðu þeir með sér hunda marga. Var
bezt, að þeir væru sem grimmastir, og var sózt eftir góðum
veiðihundum. Að vopni hafði hver maður beittan og sterkan
skeiðarhníf, sem festur var með skeiðum á buxnahald hans
hægra megin, svo að fljótlegt væri að grípa til hans, ef þörf
Serðist. Veiðiferðir þessar voru oftast farnar á haustin eða
tyrri hluta vetrar og helzt í miklum, mjúkum snjó, svo að
skíðafæri væri gott, því að oft voru þau notuð í þessar ferðir.
En aftur var erfitt fyrir dýrin að kafa snjóinn. Enda var ár-
angur fararinnar mikið undir því kominn, að hægt væri að
treyta dýrin sem fyrst og gera þau uppgefin. Var nú haldið
áfram og stefnt á þær slóðir, þar sem frekast var von dýranna.
En það var helzt, ef snjór var mikill, á hæðum og fellum,
sem frekast reif af, því að þar var bezt jörð fyrir dýrin. Þar
söfnuðust þau oft saman í all§tóra hópa.
Þegar veiðimennirnir komu auga á hreindýraflokk, siguðu þeir
hundunum á dýrin og hvöttu þá sem mest þeir máttu. Tóku
há dýrin sprettinn og héldu venjulega hópinn. En þegar fyrsti
spretturinn var búinn, var það oft að eitt dýrið nam staðar og
slóð framan í hundunum. Mun það að jafnaði hafa verið for-
ustudýr flokksins, eða þá það dýrið, sem seinfærast var. Þetta
var það, sem veiðimennirnir vildu. Þeir umkringdu nú dýrið og
öttu hundunum sem mest þeir máttu. Dýrið átti nú í vök að
Verjast. Hundarnir sóttu að því úr öllum áttum og reyndu að bíta
t>að í fæturna. En dýrið varðist vel. Það beitti fyrir sig horn-
unum, og jafnvel fótunum, og var mjög liðugt að snúa sér við í
hundaþvögunni. Og fyrir kom það, að dýrið banaði einhverj-
uni hundinum. Á meðan þessi hildarleikur stóð á milli dýrs-
ms og hundanna, nálguðust veiðimennirnir dýrið úr öllum
áttum, með brugðna hnífa í höndum. Þegar þeir sáu að dýrið
var farið að þreytast, eða orðið sárt eftir hundana, réðist
einn eða fleiri af veiðimönnunum á dýrið og reyndu að ná í
hornin á því eða einhverju góðu taki. Tækist það, lagði veið-
arinn hnífnum í háls dýrinu og reyndi um leið að snúa það