Eimreiðin


Eimreiðin - 01.04.1933, Side 80

Eimreiðin - 01.04.1933, Side 80
192 HREINDVRAVEIÐAR EIMREIÐIN niður með snöggu átaki. Tækist hvorttveggja, að leggja dýrið með hnífnum og snúa það niður, var venjulega auðvelt að drepa dýrið í þessari fyrstu atlögu. En ef annaðhvort mis- tókst, slapp dýrið úr höndum mannanna, en venjulega ekki langt, því hundarnir sáu um það og umkringdu það þegar aftur. Réðust þá mennirnir á nýjan leik að dýrinu og þá oft með betri árangri. Þannig endurtóku veiðimennirnir og hund- arnir árásirnar á dýrið, þar til það hné að velli af þreytu, mæði og sárum. Ekki var það talið hættulaust að ráðast á gömul graðdýr á þennan hátt á meðan þau voru Iítt eða ekki sár, því þegar dýrið var komið í nauðvörn, réðist það beint á veiðimanninn, færði undir hann hornin og hóf hann á loft — og tók þá oftast á rás með hann. Gæti ekki veiði- maðurinn losað sig af hornum dýrsins þegar í byrjun, var varla um annað að gera fyrir hann en að reyna að ná sem beztum tökum um horn eða háls dýrsins með vinstri hend- inni, en leggja dýrið með hnífnum í hálsinn eða framan undir bóginn með hægri hendinni. Mæddi þá dýrið blóðrás og hné það dautt niður, þegar það var búið að hlaupa nokkurn sprett. Þegar búið var að yfirstíga fyrsta dýrið og ganga frá því, hófst næsti eltingaleikur ef tími vanst til eða ef menn og hundar voru ekki orðnir uppgefnir. Var stundum hægt að drepa nokkur dýr úr sama hópnum á þennan hátt. Ef snjór var á jörðu og ófærð, reyndu veiðimennirnir að kcma dýrunum þangað, sem ófærðin var mest, t. d. í stóra skafla eða fanndyngjur. Sátu þau þá hálfföst í fönnunum, og var þá venjulega hægt að drepa nokkur í sama áhlaupinu. Líka kom það fyrir á Reykjaheiði að veiðimennirnir kreptu að hreindýrunum við djúpar gjár eða jarðföll, og var þá betra að ráða niðurlögum þeirra. Kom þá stundum fyrir að dýrin steyptu sér niður í gjána, og var þá æfi þeirra lokið. Væru dýrin ofsólt á auðri jörð, nærri vötnum eða ám, sóttu þau mjög á það að komast í vatnið og vörðu sig svo þaðan. Erfitt var þá að yfirstíga þau, eða koma þeim þaðan, því þau eru sundfær með afbrigðum. Eftir það, að byssur fóru að verða algengar, breyttust veið- arnar mikið. En það mun ekki hafa verið alment fyr en á seinasta fjórðungi 19. aldar. Voru þá aðallega notaðar gamlar
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.