Eimreiðin - 01.04.1933, Qupperneq 106

218
UPPRISA
EIMREIÐIN
Eftir afmælisveizluna spiltist tíðin, og Torfi lagðist í rúmið.
Hann talaði stundum við sjálfan sig, þegar hann vissi, að
Birna var í nánd, svo að hún gat heyrt til hans. Það eintal
kom frá brjósti, þar sem bögluðust allar kvalir búksorgar og
barlóms: »Þessar konur, þær eru skapaðar til að eyða og sóa,
sóa og eyða; skapaðar til þess. Hún, móðir Bjarna, að bjóða
hyskinu í veizlu, hyskinu, sem stelur af rekanum mínum öllu
því sem hönd á festir, öllu ætu og óætu, öllu sem er steini
léttara; að slá upp stórveizlu fyrir þessum kvikindum og
spyrja mig ekki að, mig sem verð að borga brúsann og það
í þessu árferði, þegar útgjöldin aukast og þyngjast dag frá
degi og eru alveg drepandi. Það er nú helzt ástæða til að
halda veizlu nú, þegar versti vetur er í aðsigi, hríðavetur,
ísavetur, fellivetur, engin sigling eftir nýjár, hallæri, manndauði.
Bændur flosna upp, fólk fer á húsgang. En konurnar slá upp
veizlu og búa til allskonar sætabrauð og rúsínubrauð og
halda víst að jól séu um hverja helgi. Allir fara á hausinn,
og djöfullinn tekur þá sem drepast*. Ekki tautaði Torfi
þessa þulu látlaust. Hann þagði stundum vikutíma. Skamm-
degið leið áfram hægt og tiibreytingalaust og frásögulaust,
eins og elfarstraumur þokast áfram í Iaumi, sá sem fer leið-
ar sinnar undir ísi, sem margföld mjöll liggur ofan á.
Torfi lá í bólinu og breiddi yfir höfuð sér hlýja dúnsæng.
Birna vann innanbæjarverkin, staðföst og þrautseig. Bjarni
gætti fjárins. Eitt sinn á jólaföstu gerði fárviðri af hafi. Birnu
var órótt þar sem hún sat við eldstóna við matargerð og hélt
á prjónum. Veðrið lamdi á bænum, og þytur stormsins lét ó-
hemjulega í reykháfnum. Birna gekk í rökkrinu inn í svefn-
herbergið og kveikti ljós. Hún mælti: >Eg ætla að kveikja á
lampanum svo að bjart sé um þig, Torfi*. Hann gegndi engu.
Svo gekk hún fram í eldhúsið. Þá kom Bjarni frá útiverkun-
um, allur fannbarinn. Hann tók af sér snjóuga vetlingana.
Móðir hans gekk að honum og tók um hendur sonar síns.
»Og þér er heitt, elsku drengurinn, í þessu veðri. Vertu
velkominn í bæinn. Ég er svo fegin að hafa þig hjá mér.
Eg var svo hrædd um þig«.
»Hrædd um mig!« svaraði Bjarni og brosti, tók þurku af
snaga og þerraði krap af andlitinu. »Þú þarft ekki að óttast