Eimreiðin - 01.01.1939, Blaðsíða 76

LEYNDARMÁLIÐ
eimreibiN
(ö
leyndarmálum, sem beinlinis hafa áhrif á heimsviðburðina,
en ef til vill óbeinlínis. Það var axlafull þriggjapelaflaska
með hvítum prentstöfum á svörtum miða: Brennivín.
Yl'ir veðurbarin andlit gömlu mannanna breiddist djúp
og innileg ánægja. Hérna í þorpinu var fátt til hugarhress-
ingar og skemtunar, fátt sem gaf lífinu nokkuð eftirsóknar-
vert innihald, svo að þeim var sannarlega ekki vanþörf á
hressingu. Láki gamli tók tappann úr flöskunni, saup á, brá
hendinni yfir stútinn og rétti Gilla. Hann saup á, brá hend-
inni yfir stútinn og rétti Láka.
Blessaður þopinn, sagði hann. Bara að hún Bína mín kom-
ist ekki að þessu.
Ekki fyrir minn tilverknað, sagði Láki.
Veit ég það. En þú getur ímyndað þér, að hún myndi segja
eitthvað, sem gæti haft . . . sem gæti komið sér illa,
meinti ég.
O, láttu þér á sama standa hvað kerlingin segir. Eins og
þú sért ekki húsbóndi á þínu eigin heimili?
Litli maðurinn smámælti brosti feimnislega. Hver hafði
svo sem efast um, að hann væri að minsta kosti sjálfs sin
húsbóndi og réði sjálfur gerðum sínum?
Lommér sjá'flöskuna, sagði hann karlmannlega. —
Þeir supu á með stuttu millibili. í hálfrökkrinu urðu and-
lil þeirra spekingslegri og ákveðnari, eins og álagahamur
hversdagslífsins bráðnaði í réttu hlutfalli við inntökurnar. Úti
heyrðist þunglyndislegur ymur hafsins.
Það var mikil yfirsjón, að þú skyldir ganga i stúkuna,
sagði Gilli. Menn eiga aldrei að verða gútemplarar.
ö, þú myndir segja annað, ef þú værir gii'tur henni Laugn
minni.
Ælli ég þekki hana ekki. Hef þekt hana i mörg ár. Þsei’
eru nákvæmlega eins, systurnar.
Jæja, þá skaltu ekki liggja mér á hálsi, þó ég . . .
Ekki gekk ég í stúku.
Nei, en hún Jakobína er lika alveg sérstök manneskja. A'ó
minsta kosti er hún miklu . . .
O, biddu fyrir þér. Ekki nokkur munur á þeim.
Hvaða vitleysa, Gilli minn. Þetta er ekki rétt með farið-