Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1939, Blaðsíða 141

Eimreiðin - 01.01.1939, Blaðsíða 141
EIMREIÐIN RITSJA 127 alt eftir Jiað magni þrungið og vel farið með efnið. Hefði verið bót að eftir minum smekk, að slept hefði verið innganginum og kvaiðið hyrjað á 5. erindi. Annars er jietta kvæði eitt jieirra fáu eftir Guðmund Böðvarsson, ]>ar sem iiiutlæg frásögn er yrkisefnið. Oftast er ]>að skálds- >ns eigið hugsana- og tilfinningalíf, sem mest ber á i kvæðum lians, °S við ]>au yrkisefni og svo náttúrulýsingar tekst honum langbezt. Margt i bessum sjálfslýsingum, sein oft eru með þungum tregablöndnum, sárs- nukakendum undirtón, er svo vel orðað, að ]>að festist undir eins í minni iusandans. Fj-rsta kvæði bókarinnar, Visurnar við hverfisteininn úrið 1936, er« gott dæmi. Þar er skáldið að segja sögu lífs síns, og treginn bendir t'iuiir eins i áltina til ]>ess, sem segja á og segja ]>arf: um æskumann- Inr>, sem vonar og þráir, en fær ekki þránum fullnægt, er bundinn við ^yldustörf og tilbreytingarlaust strit og fellur áður en varir fyrir sigð- >nni eins og grös vallarins, sem eiga að falla fyrir ljánum, þegar nógu Vel hefur verið brýnt. Og þar sem enginn liefur nokkru sinni spurt um l)rár skáldsins, fer liann sjálfur að leyta að svari, og „svarið brást ei. Sjá, hér er þinn staður, sigðarinnar þræll, um dag og nátt, því liinn mikli, þögli sláttumaður þarfnast hennar brátt“. En þó að tregans tónn kveði oft undir i ljóðum Guðmundar Böðvars- s°nar, þá er l>ar aldrei um vol að ræða, því skáldið sættir sig við til- Veruna, þó að ýmsar vonir hafi brugðist. Hann meira að segja gleðst yfir lifinu, og starfið við plóg og orf verður unaðslegt, þegar sólin vermir ”°S ljóshendur leggur á lyngheiðina rauða“. Skáldið gengur með karl- 'nensku að erfiði og önnum dagsins. Hið græna tún, hinar skógi klæddu heiðar og háu fjöll er riki skáldsins, liins frjálsa manns, bóndans, sem n hetta alt. Og enda þótt útþránni liafi aldrei fengist fullnægt, þá kem- Ur hessi heiðrikjulieimur íslenzkra dala og fjalla eins og bót og blessun fyr*r alt það, sem þráð var „með allrar æsku söng og sorg i hjarta“. ^káldið kemst að þeirri niðurstöðu, að ef til vill sé l>að þroskavænleg- ast að eiga ætíð sinar hillingar, sem aldrei verði ráðnar til fulls, sínar ’ihjörtu, hreinu dísir, sem l>íða“ manns i fjarlægð. Þessvegna lýkur kvæð- lnn Uin hvitu skip með þessari játningu skáldsins: „Heili draumi þeim, sem engan enda tekur og enga ráðning fær. —“ Mörg þessi kvæði Guðmundar Böðvarssonar, svo sem Ljós, Vor, Rauði steinninn, Ar liða lxratt, Móðuraugun, Hið daglanga sumar og Sonnetta, tIn öll meira og minna með hinum tæra og heiða svip tiginnai ljóð- listar, eins og komin séu frá huldum uppsprettum, um hreinan farveg, i Pe»na skáldsins. Þvi fer fjarri að liér sé um nokkrar stælingar að ræða. Euðmundur Böðvarsson er alveg sjálfstæður í óðlist sinni, og auðfundið au hann yrkir af innri þörf.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.