Eimreiðin - 01.01.1939, Blaðsíða 35

EIMREIÐIN
VIÐ ÖSKJUVATN
21
dunandi rigningu og sunnan ofsastormi ók Þórmar inn
Jíii Hjótsheiði og gegn um Ljósavatnsskarð, er nú huldi
C'giuð sína að mestu leyti í þéttum regnstormi, sem gerði
%egmn hvimleiðan yfirferðar, þar sem hann var elztur og
verstur. En bifreiðin var sterk og ekkert hlaðin og sá, sem
' ð stýrið sat, fullkominn stjórnandi og vondum vegum
'Unnur. Upp nýja veginn í Vaðlaheiðarbrekku þaut bifreiðin,
eins og ör, eftir öllum hinum löngu bugðum. Á háheiðinni
'•algaðist regnið krapabyl, og Þórmar hugsaði með sér að
)etia væri, að veðrið breyttist eitthvað áður en lagt yrði af
s*að til Dyngjufjalla.
‘dorguninn eftir var enn sama veðrið. Þórmar hringdi til
onunnar, /er hann átti að fylgja, og spurði hvort hún vildi
cggja af stað, eða bíða betra veðurs.
”Bíða —- svaraði ung og elskuleg rödd i símann. ,,Nei, það
gerir ekkert til með veðrið“.
Jæja — sama var honum. En þessi áræðni gat vel
v°stað hana nokkurra daga bið í Viðikeri. Það var ekki örugt
‘l tjalda uppi á öræfum í slíku veðri, regnofsinn gat þar
^eiið koldimm krapahríð, er lokaði menn dægrum saman
iinii í tjaldi— og tók jafnvel tjaldið. En vonandi breyttist
'eðrið; þetta var þó sunnanátt.
hórniar hafði fylgt mörgum vesturíslenzkum konum, og
ann kannaðist alls ekki við málróm þessarar stúlku sem
einnar þeirra. Þær höfðu allar verið eitthvað svipaðar í máli
hinar, fanst honum, þessi talaði eins og íslenzk sveitastúlka,
n°* ^lenzk stúlka, og var alveg, að kalla, laus við amerískan
nialhreim. Jæja, það lá nú víst annað fyrir honum en að
kugsa um slíkt— og það var heldur ekkert líkt honum að
Xeia að brjóta þeilann um málróm þeirra, er hann átti að
fyjgja
upp í fjöll. — Hann snaraðist af stað, og innan
skanims staðnæmdist bifreiðin úti fyrir húsi kunningja hans,
Cl 1 sömu svipan kom út með frændkonu sinni ferðbúinni.
1 tta var kornung stúlka, sýndist honum, en alvörugefin og
einbeitt á svip. Alt var tilbúið. Útbúnaður ungu stúlkunnar
^'itist bera vott um hégómalaus hyggindi, sem eru alt of
Jga't hjá þeim, er ferðast vilja um óbygðir.
Bg Varð feginn, að það ert þú, Þórmar, sem tekur við