Eimreiðin - 01.01.1939, Qupperneq 45

EIMREIÐIN
VIÐ OSKJUVATN
31
saust undarlega glögt í heiðtæru óbygðaloftinu. Svona leið
tuninn. Þá settist Snælaug Heinberg upp, spenti höndunum
frain yfir hnén og horfði í fjarskann.
^ >»Þórniar — ég ætla að segja þér alt. Það er svo yndislegt
1 ' alveg eins og við værum einu manneskjurnar í heimi.
þá er það sjálfsagt að vera hreinskilin og trúa þessum
eiaa manni. Nicht wahr?“ Hún leit til hans um leið og hún
sagði þetta síðasta. Hann settist upp ósjálfrátt. Hún hafði
a ny snert við strengnum hans, og nú ómaði hann skært í
aræfakyrðinni. Þessi tvö orð voru auðsjáanlega máltæki
ennar frá bernsku — gull frá leikbróður. I sakleysi sínu
r>af hún það, án þess að vita.
»>Mér þykir vænt um að þú vilt segja mér alt“, svaraði
rann undurmilt og rólega — og hlustaði jafnframt á sín
agm orð, eins og það væri einhver annar, sem væri að tala.
Hann hafði aldrei fundið jafnglögt hversu einveran og fjar-
hcgðin frá mannabygðum gerir menn heila og hreina — al-
'eg náttúrlega, eins og geislana og skýin.
»Ég er ekki fædd á íslandi", mælti Snælaug, stilt, „for-
e'drar mínir fóru til Vesturheims nýgift og settust að úti í
s'eit, á afskektum stað. Þar voru engir grannar i margra
niúna fjarlægð, nema þýzk hjón. Þessar tvær fjölskyldur
hörðust þarna hlið við hlið við alla örðugleika nýbýling-
anna —. Qg uxu svo að segja hvor inn i aðra. Börnin voru
morg —■ ég á átta systkini; þýzku hjónin áttu sjö börn.
ngsti sonur þeirra, Hermann, var jafngamall mér. Við urð-
ani óaðskiljanlegir vinir. Og þegar við vorum komin um
fermingu vorum við send inn til borgarinnar í skóla. Þá var
nu farið að sjá fram úr með efnahaginn. Okkur gekk námið
'eh Hermann las náttúrufræði, — jarðfræði var sérgrein
hans. Og hann tók með fögnuði tilboði kennara síns og
*°nda um að fara með honum sem aðstoðarmaður i rann-
sóknarferð til Norðurlanda — einkum hlakkaði Hermann til
að sjá ísland, ættland mitt -— eldfjallalandið fræga.
heir fóru — alla leið hingað. — Og druknuðu í Öskju-
'atni.
upp frá því hafði ég enga ró fyr en ég væri búin að sjá
hennan stað. Nú er ég búin að því. Og alt er þúsund sinnum