Eimreiðin - 01.01.1939, Blaðsíða 105

EisWEIÐ1N
HÖRPULEIKURINN ÚR LEIÐINU
91
ilda sömu leiðina; hún hafði látið í ljós sem síðustu ósk
Slna’ ai5 gullna harpan, sem þær höfðu leikið á fyrir hann,
Sem ^rást þeirn í trygðum, skyldi fara i gröfina með þeim.
Pi'estarnir og stjórnarvöld bæjarins voru með miklar vanga-
'eltur út af hörpunni, eins og sjá má í skjalasafni bæjarins.
lokum var þó farið eftir ósk hinxiar framliðnu, og eftir
t)ao hafa menn stundum heyrt hörpuleik systranna upp úr
túofinni, svo raunalegan og tryltan, að því verður ekki með
°rðum lýst. —
Utnyrðingsstormurinn og' þytur hans í hinum miklu elmi-
1‘jám kirkjugarðsins, eða þyturinn af því, er hann lék um
Jarnþök næstu húsa, eða þegar ískraði í vindhana kirkj-
Unnar, eða alt þetta samanlagt, sagði kennarinn 1928, það
ei allur leyndardómurinn! Þar við bætist svo ímyndun og
SefÍUn’ sagði hann, og sú hjátrú, sem þróast á afskektum
•sIöðum, langt frá hinum meiri menningarstöðvum.
I'ennarinn var ungur námsmaður, kand. phil., mentaður
ákveðinn. Hann sat inni á kaffistofu veitingahússins og lét
‘1 1 Ijós þessa skoðun sína. En margir háru það, að þeir
011 sjálfir orðið varir við þennan undarlega hljóðfæraleik,
niargir voru enn að leita til grafarinnar i laumi, í þeirri
°n> að þeir fengju einnig að heyra þetta.
2.
I'ennarinn 1928, kandidatinn ungi, lét loksins eitt lcvöldið
■ §.]« sér til staðarins, þar sem þetta undur gerðist. Hér segir
111 nánar frá, hvernig á því stóð.
I Jiri hluta vetrarins hafði hann kent börnunum með hinni
Uestu þolinmæði. Hann var hér staðgengill annars, og fá-
, u menn, sem eru að keppast við að ná embættisprófi, taka
li 1 JaInan fegins liendi, ef þeir geta unnið sér eitthvað dá-
'Ó Inn. Því að sá gullni tími er löngu liðinn, að ungt, fag-
andlit og tiguleg framkoma nægi til þess, að alt standi
opJð 0g alstaðar sé skrifað hvað eina það, sem maðurinn með
a Iagra andlit vill fá. Kennarinn gat séð það á hverjum
^n°igni i speglinum, að eftir útliti sínu gæti hann leikið hlut-
Oik glæsilegrar hetju, hverrar sem væri, en hann var ekki
Sera sér neinar hugmvndir um slíkt. Hann taldi ekki að