Eimreiðin - 01.01.1939, Blaðsíða 44

30
VIÐ ÖSKJUVATN
EIMREIÐIN
Hvað hann sjálfan snerti, langaði hann ekkert til hygða. En
]>að mátti auðvitað engu ráða um ferðina. Hann var aðeins
fylgdarmaður ungrar stúlku, sem var að vitja helgrar grafar.
Hann rifjaði upp í huga sér atburðinn um slysið við Öskju-
vatn, þegar unnusti Snælaugar Heinberg og félagi hans fór-
ust. Þá hafði hann sjálfur verið staddur í öðrum landsfjórð-
ungi. Það hafði fyrnst fljótar yfir þetta öræfaslys i huga
hans, vegna fjarlægðarinnar. Og svo ógnaði honum ekki alt.
Hrikaleikur ófriðarins mikla og sú læknandi ró, er hafði
smátt og smátt fallið yfir sundurtætta sál hans, gerðu hann
lítt uppnæman fyrir einu sem öðru. En sorg ungu stúlkunnar,
sem svaf þarna inni í tjaldinu, hrærði hann. Hún hafði vakið
hans eigin æskuminningar, án þess að hafa sjálf minsta grun
um það — og um leið hafði hún opnað lokuð hlið samúðar-
innar í vitund hans. Hún var fyrsta konan, sem hafði talað
til sálar hans, síðan hrunið mikla. Það var sem hún væri
ímynd allra hans æskuhreinskilnu lagssystra frá háskóla-
árunum — góð, mentuð og hispurslaus i sakleysi sinu — því
að sorgin sópar i burt öllu óþörfu og smáu.
En hvað hún svaf vært og lengi. Þórmar varð því feginn.
Veðrið hafði verið heldur ömurlegt það sem af var dagsins,
en nú létti til með hverri stundinni. Hann ætlaði að reyna
að dvelja sem mest fyrir henni heima við tjöldin, vonaði að
hún yrði hvíldinni fegin og færi ekkert til vatnsins. Það yrði
aldrei jafnprýðilegt þar eins og í gær. — Og á morgun kom
Víðikersbóndinn með hestana.
Um hádegisbilið létti þokunni alveg, og sólin þerraði undur-
fljótt bleytusortann af grjóti og sandi. En skýin þokuðust
aðeins ofan að sjóndeildarhring og biðu þar næstu nætur.
Hinu skýlausa heiðviðri virtist lokið í bráð.
„í dag ætla ég að vera heima“, mælti Snælaug, þegar þau
höfðu lokið miðdegisverðinum. Það var dálitið skrítið að
heyra hana kalla þetta „heima" —■ öræfavíðáttuna og þessi
tvö litlu tjöld. Það var friður yfir svip hennar og orðum, er
hún mælti þetta og lagðist á hlið í grjóthallanum með hand-
legginn undir höfðinu. Hún er skynsöm, hugsaði Þórmar,
hún ætlar líklega ekkert að vatninu aftur — hann lá líka á
olnbogann, reykti í ró og horfði á eftir reykjarskýjunum, er