Eimreiðin - 01.01.1939, Síða 141

EIMREIÐIN
RITSJA
127
alt eftir Jiað magni þrungið og vel farið með efnið. Hefði verið bót að
eftir minum smekk, að slept hefði verið innganginum og kvaiðið
hyrjað á 5. erindi. Annars er jietta kvæði eitt jieirra fáu eftir Guðmund
Böðvarsson, ]>ar sem iiiutlæg frásögn er yrkisefnið. Oftast er ]>að skálds-
>ns eigið hugsana- og tilfinningalíf, sem mest ber á i kvæðum lians,
°S við ]>au yrkisefni og svo náttúrulýsingar tekst honum langbezt. Margt
i bessum sjálfslýsingum, sein oft eru með þungum tregablöndnum, sárs-
nukakendum undirtón, er svo vel orðað, að ]>að festist undir eins í minni
iusandans. Fj-rsta kvæði bókarinnar, Visurnar við hverfisteininn úrið 1936,
er« gott dæmi. Þar er skáldið að segja sögu lífs síns, og treginn bendir
t'iuiir eins i áltina til ]>ess, sem segja á og segja ]>arf: um æskumann-
Inr>, sem vonar og þráir, en fær ekki þránum fullnægt, er bundinn við
^yldustörf og tilbreytingarlaust strit og fellur áður en varir fyrir sigð-
>nni eins og grös vallarins, sem eiga að falla fyrir ljánum, þegar nógu
Vel hefur verið brýnt. Og þar sem enginn liefur nokkru sinni spurt um
l)rár skáldsins, fer liann sjálfur að leyta að svari, og
„svarið brást ei. Sjá, hér er þinn staður,
sigðarinnar þræll, um dag og nátt,
því liinn mikli, þögli sláttumaður
þarfnast hennar brátt“.
En þó að tregans tónn kveði oft undir i ljóðum Guðmundar Böðvars-
s°nar, þá er l>ar aldrei um vol að ræða, því skáldið sættir sig við til-
Veruna, þó að ýmsar vonir hafi brugðist. Hann meira að segja gleðst
yfir lifinu, og starfið við plóg og orf verður unaðslegt, þegar sólin vermir
”°S ljóshendur leggur á lyngheiðina rauða“. Skáldið gengur með karl-
'nensku að erfiði og önnum dagsins. Hið græna tún, hinar skógi klæddu
heiðar og háu fjöll er riki skáldsins, liins frjálsa manns, bóndans, sem
n hetta alt. Og enda þótt útþránni liafi aldrei fengist fullnægt, þá kem-
Ur hessi heiðrikjulieimur íslenzkra dala og fjalla eins og bót og blessun
fyr*r alt það, sem þráð var „með allrar æsku söng og sorg i hjarta“.
^káldið kemst að þeirri niðurstöðu, að ef til vill sé l>að þroskavænleg-
ast að eiga ætíð sinar hillingar, sem aldrei verði ráðnar til fulls, sínar
’ihjörtu, hreinu dísir, sem l>íða“ manns i fjarlægð. Þessvegna lýkur kvæð-
lnn Uin hvitu skip með þessari játningu skáldsins:
„Heili draumi þeim, sem engan enda tekur
og enga ráðning fær. —“
Mörg þessi kvæði Guðmundar Böðvarssonar, svo sem Ljós, Vor, Rauði
steinninn, Ar liða lxratt, Móðuraugun, Hið daglanga sumar og Sonnetta,
tIn öll meira og minna með hinum tæra og heiða svip tiginnai ljóð-
listar, eins og komin séu frá huldum uppsprettum, um hreinan farveg, i
Pe»na skáldsins. Þvi fer fjarri að liér sé um nokkrar stælingar að ræða.
Euðmundur Böðvarsson er alveg sjálfstæður í óðlist sinni, og auðfundið
au hann yrkir af innri þörf.