Eimreiðin - 01.04.1943, Síða 60

140
FÓRNIN
EIM REIDIN’
ingarskepnur farnar að ganibra um sambúð þeirra? Og hún
dirfðist meira að segja að gera gys að öllu sarnan upp í opið
geðið á honum. Hann gat sér til, hvað þær ínundu segja yfir
þvottabölunum og við kaffiborðin, hafði lesið ágrip af þeim
sögum úr andlitinu við stagið og víðar. Ekki var þeiin illt of
gott. Hitl var öllu lakara, að þetta voru hvorki slefsögur né
slúður, heldur blákaldur vej'uleiki. Sjaldan lýgur almanna-
rómur, þótt illkvittinn sé. í deyl’ð og sljóleika hef ég dorinað
svona mánuðum saman, skynjaði hann, blekktur hef ég verið
eins og þorskur, svo sem oft áður, en mest af eigin dul.
En Hjáhnari var ekki sýnt um að horfast í augu við stað-
reyndir og taka hlutunum eins og þá ber að höndum. Án þess
að hann fái rönd við reist, hópast að honum minningar frá
horfinni tíð, líkt og farfuglar umhverfis vita á dinunri strönd,
Hve léttfleygir eru atburðir liðins timal Og flestir eru þeir
eitthvað tengdir Vigdísi. Allt er bundið við hana: kvöldroð-
inn, döggin og blómin. Hann skynjar æðaslátt hennar við
afturkall sérhverrar minningar og sér, hvernig orðin flugu
af vörum hennar eins og litlir, vængjaðir englar. Dagarnir
liðu eins og draumar. Og svo kom María litla til sögunnar.
Ef til vill olli fæðing hennar breytingunni, sem varð smám
saman á einkalífi þeirra. Hann vissi það ekki og vildi ekki
vita það, cn fann þó, að hann unni Maríu framar öllu öðru.
Hann saknaði hennar öllum stundum, þegar þau ekki voru
samvistum, þráði hana einkum á kvöldin, hlakkaði til þess
með barnslegri vanstillingu að koma heim, taka hana i fangið
og segja henni sögur, unz luin félli í fastasvefn. Þannig hafði
telpan smám saman fyllt það rúm i hjarta hans, er unnustan
og eiginkonan áður skipaði. Undarlegt var það, en samt satt,
að hann hafði bæði kviðið og fagnað því að koma heim í
kvöld.
Og nú situr hann aleinn hjá vesturglugganum, liorfir inn
i dvínandi al’tanroðann og rekur vef minninganna. Hann man
ekki til að hafa íhugað svona skýrt áður. Líkt og af sjálfu
sér greiðast í sundur aðalþættir þrár hans og saknaðar: annar
er sterkur, liinn veikur, annar heill, en hinn í slitrum. Aður
var svo bjart yfir öllu, að hvergi bar skugga á. Nú er aðeins
Ijómi uin suma híuti, sannkallaður ofurbjarmi, en aðrir eru