Eimreiðin - 01.04.1943, Síða 85

EIMREIOJN
DAUÐI HYPPOLYTOSAR
165
lonverk þarna eystra, hreint
fkki afleitt. Ég kallaði þaS „í
utlegð“. Ég hef haft nægan tíma
hl sjálfsprófunar undanfarið, og
það hefur verið mér hollt,
en —“
Hann lauk ekki við setning-
una og laut höfði, eins og efinn
varnaði honum ]>ess að halda á-
fram. Þetta var allur annar
niaður en sá, sem fyrir ári sið-
an talaði með rembingi um
’;lJróttarskeiðið“. Bakið var bog-
og sársaukadrættir í andlit-
lnu- Hann var auðsjáanlega
l)reyttur, og ég sá vonleysið i
Sv‘Pnuni, þegar hann liorfði á
konu sína.
-^anuði seinna fór ég til her-
'leihlar minnar. Ég var sendur
111 ^ernon, þar sem ég dvaldi
'lklnn saman og komst ekki til
ar lsar- André lofaði að heim-
Siekja mig.. Hann skrifaði, en
koin aldrei.
Hg sá i blöðunum, að verk
•gnets, „í útlegð“, hefði hlotið
Sæniar viðtökur, er það var
1 11 hljómleikum nokkru
!’L1nna. André minntist á þetta
lr'*r H1 mín með orðum, sem
j.? 'll furðu- mina. Bækistöð
j? 111 hans var i Poitiers, og
j,0.1" kann sjaldan til .Parísar.
^hdfiu umgekkst hann aðallega
8a tónlistarmenn. Á stjúpu
t'n'1 ,ninntist hann lítið sem
ú-^e8na tiðra næturárása
1 H’eimur samliggjandi her-
ergjuin á neðstu hæðinni verið
11‘Mt i svefnherbergi.
Þegar ég fékk fyrsta heimfar-
arleyfi mitt, lét ég André vita
um mig, og bauð hann mér til
miðdegisverðar i Rue de Bou-
lainvilliers. Er ég gekk inn i
stofuna til Karls Vignet og konu
lians, fann ég á mér, að orða-
senna liafði átt sér stað.
Vignet skálmaði fram og aft-
ur uni gólfið með reiðisvip, en
frúin sat i hægindastól. Hún virt-
ist vera eins róleg og hún átti
að sér, cn er hún heilsaði mér,
fann ég, að hún var fegin komu
minni, sem batt enda á sanital-
ið. Nú liðu nokkur vandræða-
leg augnablik. Ég spurði eftir
André.
„Hann er sennilega uppi i her-
berginu sínu,“ svaraði Char-
lotte. Ég bjóst til að fara þang-
að.
„Bíddu, ég skal senda eftir
honum,“ sagði hún og rétti út
höndina til að hringja. Hún vildi
greinilega, að ég yrði kyrr. Þeg-
ar ,ég spurði um líðan hennar,
sagðist liún hafa verið veik.
„Ég ætlaði að flytja til Poitiers,
vegna ]iess hve sjaldan maður-
inn minn getur komið til París-
ar, en ég varð að hætta við
það.“
Karl Vignet gat vart dulið
gremju sína. André kom 1111 til
okkar. Ég man, að mér lá við að
hrópa upp yfir mig, þegar ég sá
liann: „En livað þú hefur
stækkað!“ Orsökin til þess var
sú, að hann, sem aldrei hafði
hirt um fagran limaburð, gekk