Eimreiðin - 01.04.1943, Síða 89

eimheiðin
DAUÐI HYPPOLYTOSAR
169
um. Ég held, að þeir eigi eftir
að iðrast þess, að þeir þorðu
ekki að færa eina háleita fórn!“
Hann þagnaði, og svipur hans
lýsti ánægju þess manns, sem
þykist hafa sigrað. Síðan sveigði
hann samtalið af hinum hálu
hrautum eins og göfuðlyndur
sigurvegari, og borðhaldið end-
aði friðsamlega án þess, að hægt
væri að sjá, hver áhrif þessi
heiftarlega árás hafði á André.
•Hifnskjótt og við stóðum upp
Há borðum, reyndi ég að fá
hann afsíðis. Hann lilustaði
varla á mig, en fylgdi stjúpu
sinni stöðugt með augunum, og
mér virtist honum ekki vera rótt
1 skapi. Loks gekk hann til
hennar og settist á lágan stól við
hliðina á henni.
»»Þú verður að heyra nýju
iögin min,“ sagði hann allt i
einu við mig. Hann stóð snögg-
iega á ' fætur. Ég skildi sam-
stundis, að nú ætlaði liann að
hefna sin! André settist við pi-
anóið. Stjúpan reis á fætur og
tærði sig nær honum. Ég get
ekki lýst því fyrir þér, hve
suortinn ég var af „Pilagríms-
förinni til Saint-Conval“ frá
tyrsta til síðasta tóns, — ég
Narð undrandi, lirifinn og rugl-
aður. Mér var að vísu vel ljóst,
Jð André var gáfaður og gædd-
111 næmri fegurðartilfinningu,
en ég hafði aldrei tekið hljóm-
tistarköllun hans hátiðlega. Þeg-
‘u ég ræddi við hann um starf
l£ms, var fremur j vináttu-
skyni en af sönnum áhuga á
málefninu.
A þessari stundu ásakaði ég
sjálfan mig fyrir að hafa van-
treyst André. Efni tónsmíðarinn-
ar, sem hann lék fyrir okkur,
lireif mig algerlega á sitt vald.
Það var ljóð um lífið i skógin-
um um það hil er pílagrimsgang-
an hefst. Raddir alls þess, sem
lifði og hrærðist í skóginum,
runnu saman í volduga trúar-
hljóma. Þessi dularfulli samruni
afmáði öll einkenni' hermitón-
listar í hinum einstöku köflum
verksins. Tónarnir endurómuðu
laufþytinn, fuglasönginn og
seytlið í lindunum, en öllu var
eins og lyft á æðra svið. Því
miður hef ,ég aldrei fengið að
heyra þetta lag nema kvöldið,
sem André lék það fyrir okkur,
svo að það er tilgangslaust af mér
að reyna að gefa þér gleggri
hugmynd um þaö. Oftsinnis hef
ég reynt að rifja það upp fyrir
mér á pianóið, en ekki tekizt að
niuna nema brot úr því. En ég
man, að það, sem vakti furðu
mina, er ég heyrði þetta verk,
var, að þar fór saman frábær
frumleiki og skarpur skilningur.
Það var auðheyrt, að André
lét sér vel lika og færði sér í nyt
uppgötvanir ungu tónskáldanna,
en auðfundið var, að hann taldi
sig ekki til þeirra, heldur kynnti
sér þau. Honum var það vissu-
lega Ijóst, að þeir, sem brjóta
fornar reglur, leggja stundum á
sig aðrar enn strangari. Þótt