Eimreiðin - 01.04.1943, Side 92

172
D.4UÐI HYPPOLYTOSAR
EIMHEIDIN
fjörlegt mál. Það er ástæðulaust
fyrir þig að taka það svo hátíð-
lega.“
Ég tók kambinn upp af gólf-
inu og fékk lienni liann. Hún
greip liálf feimnislega utan um
liár sitt og gekk að spegli, sem
var i einu horninu, til þess að
setja það upp. Ég vissi ekki, livað
ég átti af mér að gera. Mér varð
litið þangað sem liún stóð.
Hvorki hreyfingar handanna né
baksvipur. hennar bar vott um
minnstu geðshræringu. En þegar
ég sá vangasvip hennar í spegl-
inum, varð ég þess var, að hún
hafði gætur á manni sínum. Hún
hélt, að enginn tæki eftir sér.
Svipur hennar var ihugull og
rannsakandi, blandinn ótta og
rólegum þótta, en í augunum
brá fyrir glampa líkt og af
hrugðnu sverði. Þetta var mér
hræðileg uppgötvun.
Ég held, að André hafi ekki
svarað föður sínum einu orði.
Karl Vignet hafði setzt niður.
Hendur hans knýttust, og hann
beit á jaxlinn til að séfa hræð-
ina. í augum lians var enga iðr-
un að sjá, er hann öðru hvoru
leit á son sinn, aðeins ótta við
þessa óheillavænlegu þögn.
Stuttu seinna reis ég á fætur
og kvaddi. Ég sagði við André,
um leið og hann fylgdi mér til
dyra:
„Það var undarlegt, hvernig
faðir þinn kom fram við þig
((
„Hann varð of bráður, sam-
ræður okkar um tónlist hleyptu
honum í þennan æsing.“ Hann
var hugsandi. Einhver fyrirætl-
un virtist vera að búa um sig í
huga lians. Hann tók viðbragð
og sagði:
„Jæja, við sjáum nú til,“ og
svipur hans varð aftur dul-
ræður. Ég fór aftur til Yernon.
Viku seinna fékk ég' bréf frá
André, þar sem hann tilkynnti
mér komu sína. Hann sagðist
vilja snæða miðdegisverð með
mér. Þetta var einmitt dáginn,
sem þú sást hann. Ég gat ekki
fundið neina breytingu á hon-
um, og af því að hann minntist
ekki á það, sem har við, þegar
ég síðast heimsótti þau, færði
ég ekki heldur talið i þá átt. Ég
lét aftur i ljós hrifningu mína
yfir tónsmíð hans, en þá brosti
hann aðeins dálitið einkenni-
lega. Við vorum að enda við að
borða, jiegar hann sagði:
„Já, vel á minnst, ég á eftir
að segja þér fréttirnar. Ég lét
innnta mig fyrir skömmu.“
„Hvað segirðu? Þú ert ekki
að flýta þér að leysa frá skjóð-
unni! 1 hvaða herdeild? Von-
andi mína!“
„Ne-ei,“ svaraði hann dræmt.
„Ég ætlaði mér það fyrst, en
stórskotaliðsæfingarnar eru tölu-
vert erfiðar, svo að ég' kaus
heldur fótgönguliðið. Ég fór
fram á, að ég yrði sendur í hæki-
stöð ekki alltof langt frá París.“
Ég spurði, hvenær hann fseri
jiangað, og hvaða ráðstafanir