Eimreiðin - 01.04.1944, Blaðsíða 51

eimreiðin
SAGAN AF VALDA
115
1 lófa sínum heim til foreldra sinna, er áttu lieima íjiúsi, sem
'ar umlokið stórum aldingarði. Drengurinn, annars nokkuð
œrslafenginn, fór sér ekki hart þá stundina. Það var auðséð, að
hann bar eitthvað brothætt í hendi sér. Hann reyndi að stíga
sem mjúkast til jarðar, og við hvert fótmál strauk hann varlega
hakið á hinum særða fugli frá hnakka til stéls, var að reyna að
telja kjark í hann. Nei, það var eitthvað annað en að hann kæmi
1 loftköstum, eins og siður hans var, þegar liann hafði eitthvað
serstakt að sýna eða segja frá, og hann var gegn vanda sínum
harla ókátur og ekki minnstu vitund upp með sér, eins og dreng-
ir þó eru vanir að vera, þegar þeir liafa náð fugli og halda hon-
uni í greip sinni augnablik, áður en þeir lofa lionum að fljúga
leið sína. Hann þuldi upp úr sér, pilturinn, óðamála og þó um
^eið hálf dauflega eitthvað um hund og þyrnirunn og gaddavír,
ei' al 11 var það óljóst, og faðir hans skildi hvorki upp né niður
^yrr en drengurinn steinþagnaði og í stað fleiri orða lyfti væng
ungans, þeim vinstra, ósköp varlega, og fölnaði um leið og vökn-
a‘h um augu, enda ástæða til: það var ljóta sjónin — öll vinstri
hliðin undir vængnum ein opin und.
^ar nú tafarlaust skotið á ráðstefnu og hver maður á heimilinu
’h kallaður, ef einliver skyldi vita meira öðrum um meðferð
sara á fuglum. En allir stóðu ráðalausir. Hvað átti til bragðs að
,aka ? Mundi vera mögulegt að lækna þetta ljóta sár, sem fljótt
a virtist bæði holund og mergund? Eða var mannúðlegra
aó stytia vesalingnum líf? Drengurinn varð ákveðinn í munnvik-
l,ttuin við þessar ráðagerðir, en lagði ekki til málanna að svo
stöddu.
^að hittist svo illa á, að þetta var um miðsumarsleytið, varla
'ært í skugganum á daginn fyrir ofsahita, og næturnar fóru aldrei
niður úr mollu, sem hélt húðinni þvalri af svita, jafnvel þó að
'eaður hefði ekki nema lakið yfir sér. Hingað til hafði veður-
lnan verið lofuð hástöfum, einkum vegna þess að kirsiberin
'°ru sem óðast að verða fullþroska. Nú var snúið við blaðinu
°g horfið að því sem fyrstu ráðstöfun að formæla hitanum,
annsyngja liann. Var liugsanlegt að verja annað eins svöðusár
einmduin í þessari ólukkans svækju? Enn þá sem komið var
^rtist það vera nokkurnveginn hreint og varla önnur lykt af því
11 og blóðlyktin. Eða hvað? .... Leyndist ekki þegar í