Eimreiðin - 01.04.1944, Blaðsíða 22

86
FYRSTU VIÐHORF MIN
eimreiðin
fyrir þessu leyndarmáli, og tók hún einkar vel í það, líklega af
því að hún mun ekki hafa talið mig með öllnm mjalla. Ekki
gleymdi ég minni virðulegu Vínarhöll, og það bættust fleiri hallir
við síðar, þótt mér litist alltaf bezt á þá, sem hlotið liafði mína
fvrslu ást.
Ég teiknaði og skar í tré, bjó til smáhús, svo sem litla kirkjn.
TMér varð oft starsýnt á klaufaskap minn í þessum efnum. Hey-
garðar, hlöður, fjárhús og ekki sízt fjallhúsin svonefndu — voru
mér kærir staðir. Einnig allt þetta liafði sinn eigin fjarlæga liá-
tíðablæ. Heystálin, lauparnir, hellurnar innan þaks töluðu þar
saman, livert upp á sinn máta, og gerðu sínar athugasemdir.
Frá fjallliúsunum var útsýnið dásamlegt. I austri hlasti við
Hekla, og þegar komið var upp á Markás, sást Tindafjallajökull
með sín tvö horn. En þar undir sá ég í anda Þórsmörk hinu
frægu með sín fegurðarundur og einlivern reimleika, sem eng-
inn botnaði neitt í. 1 suðvestri blasti við víðlendið með hláu
fjöllunum í fjarska og í dalbotninum, innst og næst, lieimilið,
þar sem ég nýlega hafði verið að reika í ríki drauma minna.
Á þessum ferðum mínum, einn á fjöllum uppi, við fjárgæzlu
um morgna, fannst mér ég oft verða var mikillar vellíðanar og
innra samræmis alls. Þessi tilfinning var mér alger veruleiki á
þessum stundum, eins og svo oft síðar í lífinu. Hún liefur veitt
mér sterkustu vissuna fyrir andans grundvelli þeim, sem öruggt
er á að byggja. En það tel ég mannskröftunum verst varið, þegar
reynt er að fjarlægja þenna ódauðlega fjársjóð lijá óvörðum og
einföldum. Aumur er sá, er aðhefst slíkt, og armur er liinn, sem
fyrir því verður.
Ást til æskustöðvannna, sem og síðar meir til föðurlandsins,
taldi ég eðlilega og sjálfsagða, þótt ég, er lengra leið, fengi dýpri
skilning á þessu. Er tímar liðu kynntist ég mönnum, sem litu
öðrum og smærri augum á þetta, og virtist mér þeir geta haít
rétt fyrir sér frá sínu sjónarmiði, þótt ég hinsvegar liafi ennþa
veika trú á ást þeirra manna og kærleika til alls lieimsins, sem
fyrirlíta slíkar kenndir til þjóðar sinnar og föðurlands. Reyndar
gat hér verið um ofurmenni að ræða, ef liin mikla mergð þess-
ara manna hefði ekki gert ofurmennisliugmyndina dálítið grun-
samlega í mínum augum. Með árurn og þroska liefur mér virzt
sem venjuleg þróunarbraut yrði að byrja með ást til æskustöðva,