Eimreiðin - 01.04.1944, Blaðsíða 48

112
HEBRESKA OG ÍSLENZKA
EIMREIÐIN
í semítiskum inálum, og má ætla, að' þess verði ekki langt að
bíða, að samskonar rannsókn verði gerð á orðstofnum semít-
iskra mála og sú, er ég hef gert um indógermönsk mál. Slíkar
rannsóknir yrði einnig að gera í öðrum tungumálum, einkum
frumstæðra þjóða í Afríku, Ástralíu eða annarsstaðar. Ef menn
gerðu sér ljósar grundvallarskoðanir þær, sem hermikenningin
heldur frant um uppruna allra tungumála, myndi mönnum veit-
ast auðveldar að læra ýmis erlend tungumál en ella. Þótt nú-
tímatungumál séu koinin liarla langt frá liinu upprunalega
sameiginlega máli, hvort lieldur er í indógermönskum, semít-
iskum málum eða öðrum, mun þó reynast mikilvægt að gera
sér ljóst, er menn vilja uema annarlegt tungumál, liið uppruna-
lega gildi og niyndun ýmissa hljóða, eins og t. d. varahljóða,
tannhljóða, gómhljóða og r, 1 og m. Um mörg önnur liljóð eins
og j og n er margt á huldu, en þess má vænta, að áframhaldandi
rannsóknir varpi nýju Ijósi á margt það, sem nú er í þoku
hulið.
Af þessari litlu rannsókn á tannhljóðunum d og t í hebresku
verður nú margt ljósara uni samband liebresku og íslenzku.
Hljóðlíkingar þær, er ýmsir liafa veitt eftirtekt, milli orðstofna
í semítiskum málum, og líkingar milli merkinga þeirra, ber
að skýra á þann hátt, að Frum-indógermanir og Frum-semítar
lærðu, eins og aðrar frumþjóðir, að tala á þann hátt, að tal-
færi þeirra hermdu eftir merkjamáli hins mállausa frummanns,
þ. e. a. s. handapati, auk þess, sem eftirhermur náttúruhljóða
sjást í ýmsum óskyldum málum. Þessar eftirhermur sýna nokk-
urn mismun, eins og eðlilegt er, sem stafar af mismunandi
rhh „vera í æstu skapi“
rvd „flakka fram og aftur“
rkb „ríða“ o. s. frv.; 1-hljóðið táknar m. a. að gleypa, sleikja (sjá her
á undan), sbr. í hebrcsku:
lhm „gleypa“
lchd „sleikja"
lchm2 „eta“ (m smjatthljóðið!)
lyt2 „gleypa græðgislega“
lyg2 „sötra“
lqq „sleikja“.
Skrár um þessar rætur hefur síra Guðm. Einarsson einnig gert fyrir
mig, og er niðurstaðan mjög svipuð og um d- og t-ræturnar.