Eimreiðin - 01.04.1944, Blaðsíða 20

84
FYRSTU VIÐHORF MfN
BÍMREIÐIN
ekki hverfi, fyrr en þær að einhverju leyti hafa verið notaðar sem
efniviður í nýjan þroska og nýtt líf.
Eins og mörgum unglingum varð mér furðu fljótt tamt og kært
að hugsa um hið andlega líf. Virtist mér þá stundum ég verða
var mjög glöggrar innri köllunar og að mér stæðu opnar dyr
til helgra dóma, ef ég vildi helga mig guði. Á slíkum augnablik-
um — en þeim fylgdi ávallt sæhikennd — virtist mér sem til
mín væri talað sem fidlorðins manns, en ekki barns.
Oft greip mig djiip þrá til að fara og helga líf niitl þjónuslu
guðs, og átti ég stundum í stríði við sjálfan mig og var í ráða-
leysi um hvað ég ætti að gera. Ég hafði einhverja hugmynd
um þá ábyrgð, sem því fylgdi að taka fasta ákvörðun, en truin
þá ef til vill ekki nógu lieit og einlæg, þegar á reyndi.
Þcgar tímar liðu, varð þessi þrá öllu fremur að ósk um eitt-
hvað', sem sprottið var upp úr meðvitund um ytri fegurð og ýnus-
legu draumalífi, sem einnig styrktist af sögum og ævintýruin,
sem ég kynntist. Einn þáttur andlegs h'fs míns var hin mikla
ást mín til allra mynda. Hún varð þess valdandi, að ég varð
fyrir ýmiskonar utanaðkomandi mótþróa. Mig hefur oft furðað
á því síðar, hve margar myndir söfnuðust til mín í bernsku nunni,
þar sem ég ólst upp á afskekktum stað, langt frá allri listmenn-
ingu. Snemma komst ég í listaleifar gamals listamanns á na-
grannabæ, og ýmsar aðrar myndir eru mér minnisstæðar fra
bernskuárunum. Þó Iield ég ekki, að þetta hafi ráðið síðan a-
kvörðun minni um að ganga listabrautina, nema þá að örlitIu
leyti. Fremur munu það liafa verið ýmsar lífsmyndir bernsku
minnar og æsku, svo sem áhrif töfrandi fegurðar náttúrunnar.
Sál náttúrunnar virðist liafa vakið lijá mér það listfrækorn, er
ég ef til vill sjálfur hef komið með í sál minni einhversstaðar að
liingað til jarðneska lífsins. En það er nú önnur saga.
Fegurðarsamræmi það, er ég allsstaðar þóttist verða var við,
gerði það að verkum, að ég átti erfitt með að sitja hjá aðgerða-
laus. Mig langaði til að vitna frá eigin brjósti, óskaði að ge,a
sungið lofsönginn með á minn hátt — vildi reyna að steinnia
rödd inína við röddina allsherjar, án þess að verða alltof hja-
róma.
En því miður yildi það þá sem síðar oft verða. Ég vi,r
bráður í skapi, gat orðið eins ofsareiður og heiftugur, eins og e£