Eimreiðin - 01.04.1944, Blaðsíða 21

ElMlíKIÐIN
FYRSTU VIÐHORF MfN
85
þráSi oft liinsvegar að mega sýna öllu blíðu. Hún byrjaði nokk-
uð snemma baráttan sú — baráttan milli míns innra og æðra
eðlis og míns lægra eðlis. Manni var þá fremur kennt, að mað-
ur ætti að bæla niður galla sína og vonzku í stað þess að reyna
ala þá upp — sem önnur vandræðabörn — til guðsótta og
&óðra siða, að vísu verk, sem ekki er barna meðfæri. Ég tók
ullum aðvörunum með stillingu, en allri móðgun mjög illa.
0ft hef ég velt því fyrir mér af hverju sælukennd endurminn-
Iuganna muni stafa. Hversvegna er liðni tíminn unaðslegri en sá
yfirstandandi? Er það af því að við merkjum ekki nógu vel líð-
aU(li fegurð lífsins, sjáum hana ekki fyrr en eftir á, þegar kyrrð
°g friður hafa færzt yfir hana? Eða er það af því, að heilbrigt
J1"1 er gjarnt á að gleyma skuggunum og inuna fremur björtu
1 arnar ? Eða er það af oss óafvitandi ódáinsgeislum frá ein-
Verri fortilveru, sem fylgja oss inn á jarðneska lífssviðið, ýmist
“^■einnira eða lengra, en eru sterkastir á fyrstu bernskuárunum,
Rott þeir fylgi oss meira eða minna alla ævi? Hver veit nenta í
arnssálinni geti óbeinlínis blandazt að einhverju leyti gleymdir
rauniar um dýrð ódáinslanda?
tt'g var ekki gamall, er ég reyndi að komast í ramma þann,
gln eg fann mig umluktan af, en það vildi takast misjafnlega.
® var heldur ekki gamall, er ég fann hjá mér undarlega sterka
011gun til einveru — hef eiginlega alltaf innst inni þráð ltana
°g fann snemma, að mér mundi misjafnlega ganga með sálu-
e aga. Ytri hringur bernsku minnar og æsku gat ltvorki talizt
'íðfeðmur né margbrotinn. Skortur vina og andlegs félagsskap-
Jr gerði lífið að vísu dálítið einmanalegt, en aldrei snautt. Ég
'ar settur undir handleiðslu ýmissa menntamanna, sem unnu
1Uer aHs liins bezta, og drakk ég í mig allt, sem mér var liug-
Ua*mt að kynnast. Hitt gekk á liina hliðina. Allt, sem minnti á
Mulærdóm, vakti hjá mér sterka andúð.
g hafði af myndum kynnzt höllum og slotum og þar á meðal
111111 mynd af listaháskóla. Þegar ég var á ellefta árinu sá ég
Und í blaðinu „Heimdalli“ af listaskólanum í Vínarborg. Vakn-
^1 ^la slrax upp í bug mér þögul ósk um að geta komizt þang-
S'° 'hið bæri á. Ég trúði einni vingjarnlegri yinnukonu okkar