Eimreiðin - 01.07.1951, Page 34

146
UNG STÚLKA VAKNAR —
eimreiðin
„Ég á lieiðbláan kjól, — ég á sumar og sól! — Ég er —“•>
syngur hún við sjálfgert lag, liljómrænt og þýtt, um leið og
liún snýr sér við og litast um.
Hún hrekkur við og sperrir upp augun og grípur vinstri hendi
snöggt að hjarta sér: — „Guð minn almáttugur! — Hvað er
þetta!“
Það steypist yfir hana eins og foss af leiftrandi gullsindri og
logasíum, flæðir um liana alla og fyllir barm hennar, svo að hún
tekur djúp andköf. Og hugin- hennar hljómar eins og harpa,
og hver strengur á sitt mál! Svo ægilega unaðsþrungið er þetta,
að hún skelfur öll og titrar, en er þó svo sæl og glöð, að hana
sárverkjar í brjóstið, sem ætlar alveg að springa.
Hún sezt niður uppi í Barðsbrúninni, utanvert við Stíginn,
í ofurlitla grængresislaut, ilmandi heita af júlísól og bláa eins
og bamsaugu af Týsfjólubreiðu umhverfis barmana. Silja and-
varpar af sælu.
En hvað er þetta! — Hvar er liún niðurkomin? Hvernig
stendur á öllu þessu? — Hún þekkir sig ekki aftur! — Hefur
hún þá ekki hlaupið „Menntastíginn“ upp og ofan í þrjú ár og
lokið gagnfræðaprófi héma uppi á Brekkunni, og aldrei séð
neitt annað en fjörðinn og fjöllin og sveitina, í ýmsum litum
haust og vor, og í hvítalíni vetrarins? —
Nú er allt orðið breytt og öðruvísi! — Nýr himinn og ný jörð.
Sólþrunginn sumardagurinn, leiftrandi af óskynrænni fegurð og
glitofinn gróandi láðs og gullstöfun lofts og lagar! Blækyrrt
loftið, angandi ilmsætt og áfengt, og fjarlægur kliður fugla
hvaðanæva. — Geimurinn allur fullur af friði og dásemdum guðs
og dýrð, sem engin orð ná yfir og þagga alla jarðneska hugsun
og seytla eins og blátær, hvíslandi bunulækur inn í innstu fvlgsni
hjartans!
Silja starir og starir, hrifnæm og hljóð. Sál hennar og skynrsen
vitimd öll hlustar. Blikfágaður Pollurinn með himin og Heiði
og sjálfa sveitina í faðmi sér. Silfurbjölluhljómur bunulækjanna-
Himinn og jörð og sær. Allt rennur saman og verður eitt: Órofin
dýrð, sem fyllir allan geiminn voldugum nið tilverunnar!
— Þetta er lífið sjálft! — Lífið! — LífiS! — Hún hafði aldrei
séð það fyrr en í dag!
Og fyrst nú sér Silja sveitina sína, sem hún er sjálf sprotun