Eimreiðin - 01.07.1951, Blaðsíða 98

210
LULLU
EIMREIÐIN
lilébarði á miðjum veginum. Einnig liami minnti á líkan af
dýri í góbelínsklæSi.
En uppi í trjánum yfir höfðum okkar var lítill, skrafhreyf-
inn þjóðflokkur. Það voru litlu gráaparnir. Þegar apaflokkur
fer um skóginn, skilur hann eftir þef, sem helzt um lengri
tíma — þurran, fruggukenndan daun. Ef haldið var áfram,
mátti heyra ys og þys uppi í loftinu, þar sem öll fylkingin geyst-
ist áfram. Ef numið var staðar, gat að líta einn þeirra, þar sem
liann sat grafkyrr í tré, og svo sást hver af öðriun. Þeir héngu
eins og ávextir á trjágreinunimi, svartir, Ijósgráir, allt eftir því,
hvernig sólarljósið féll á þá. Þeir gáfu stundum frá sér sérkenni-
legt hljóð, sem minnti á fingurkoss, og því fylgdi dálítill, var-
fæmislegur hósti. Ef hermt var eftir þeim, skimuðu þeir kringum
sig með tepmlegum furðusvip, en ef maður hreyfði sig snögg-
lega, hurfu þeir á svipstundu og skildu eftir sig rák í trjálauf-
inu, eins og fiskur í vatnsfleti.
Lullu var ung „Bushbuck“antilópa, en þær eru ef til vill feg-
urstar allra antilópa í Afríku. Þær em lítið eitt stærri en dádýr,
halda sig í skógunum, eru styggar og feimnar. Þess vegna eru
þær miklu sjaldséðari en liinar, sem lifa á sléttunni. En í
Ngonghæðimum og nágrenni þeirra var fjöldi „Bushbuck“-anti-
lópa. Sá, sem var á veiðum á þessrnn slóðum árla morguns eða
um sólarlag, gat ef til vill séð tyKt af þeim í einu, jafnvel fleiri-
Þegar þær komu fram í rjóðri í skóginum og sólin skein á þ*r’
glampaði á koparrautt skinnið. Karldýrið hafði lítil, fagurbeyg^
hom.
Eftirfarandi saga sýnir, hvernig Lullu varð ein af fjölskyld'
unni á heimili mínu.
Snemma morguns ók ég frá búgarðinum til Nairabi. Verk-
smiðjan mín hafði brunnið nokkrum mánuðum áður, og CS
varð að fara margar ferðir til borgarinnar vegna hrunatrygg'
inganna. Þenna morgun var höfuð mitt fullt af tölum og ut'
reikningum. Þegar ég ók út á Nymg-veginn, var þar fyrlf
dálítill hópur „Kikuyu“-bama. Þau kölluðu til mín og liömpu^11
dálitlum „Buckbuck“-kiðlingi, til þess að ég sæi hann. Ég sa’
að þau mundu hafa fundið kiðlinginn inni í skógarþykkninHi
og nú var mér ætlað að kaupa hann. En mér var nú lítið 11111
slík kaup gefið, og ég var tímabundin, svo að ég ók áfram.