Eimreiðin - 01.07.1954, Qupperneq 70

222
ENGILLINN
eimreiðin
demantshring á baugfingri og gullbúnar tennur í trantinum-
Slíkt vekur alltaf virðingu. Það sópaði að honum, þegar bann
brunaði út úr Hressingarskálanum.
Ég sat eftir og leit í dagblöðin. Þjónustustúlkan bar af borðinu.
Hún mældi mig með augunum.
„Þér þekkið hann?“
„Já, við erum leikbráeður . . . uppeldisbræður . . . fóstbræður.“
Ég ætlaði að vekja athygli hennar á persónu minni með því að
gera benni skiljanlegt, að rammar taugar væru milli min og
þessa þjóðfræga kaupahéðins.
„Einmitt,“ sagði hún.
„Hann er víst hroðalegur höfðingi!11 mælti ég.
Hún hló hæðnislega.
„Hann hefði sennilega getað verið þó nokkur burgeis, ef hann
hefði notað hæfileikana og nennt að vinna í stað þess að lifa
á slætti.“
Ég gapti dolfallinn.
„Er hann farinn að stunda sláttumennsku? — Það er kostu-
legt, því að í uppvextinum bar hann aldrei ljá í jörð.“
„Ég held barasta, að þér ímyndið yður, að hann sé einhver
gullfugl og gersemi! Ég get sagt yður, að eiginkonan vann fyrir
honum í nokkur ár. Hún er dugleg og átti snyrtistofu. En svo
varð hún leið á honum — skildi við hann nýlega. Það er hún,
sem ætlar að fljúga til Ameríku á morgun — ekki með Gullfaxa,
heldur bandaríkskri herflutningavél, enda heitbundin kaptein-
inum.“
Ég hef vist verið kindarlegur á svipinn, gaut verra auganu
til stúlkunnar, meðan hún lét dæluna ganga. Svo tautaði ég ofan
í bringuna, þyrkingslega yfirlýsingu: Ég væri ekki kominn i
höfuðstaðinn til að hlusta á bæjarþvaður — hefði öðrum og
hetri hnöppum að hneppa. Stúlkuskinnið roðnaði í vöngum og
flissaði illyrmislega. Svo strunsaði hún frá gestinum, kerrti
hnakkann og jukkaði lendunum. — Það er stundum þægilegt
að vera rangeygur, — þarna kom það í veg fyrir, að einfaldur
sveitamaður yrði sakaður um skort á grandvarleik, þó að hann
félli fyrir þeirri freistingu að glápa á forboðna ávexti.
Ég las áfram í dagblaði. Og í svartletraðri fréttaklausu stend-
ur, að Gullfaxi hafi flogið árdegis til Parísar með viðkomu i