Eimreiðin - 01.01.1955, Síða 19

eimreiðin
VIÐ FYRSTU SÝN
I sama mund komu þau og sunnan fjnir bæinn. Ómur af
hjali Unu barst mér yfir hlaðið. Ekki þó orðaskil, en ómurinn
hlýr og þýður, sem gekk mér næstum inn að hjartanu.
Ég þori að leggja eið út á, að byggingarmennirnir þrír voru
allir aðdáendm- hennar. Þessu andaði frá þeim, þegar þeir gengu
hjá. Það lá i loftinu.
— Þeir eru komnir, sagði Anna, komnir að drekka kaffið,
Una. Skylduræknin leyndi sér sízt hjá önnu.
Una hreyfði sig ekki, leit ekki einu sinni við, lét eins og hún
heyrði þetta ekki eða sæi.
Þá hljóp Anna inn án fleiri orða. Hiklaus stúlka, einlæg og
tru. En kannske ekki veruleg draumadís eða íkveikja.
-— Vertu sæll, sagði ég við húsbóndann, og þakka þér inni-
lega fyrir greiða og fyrirhöfn.
Hann rétti mér harða vinnuhendi og mælti að skilnaði:
—- Akið nú ekki fjarskalega glannalega. Það er ekki víst,
að þið verðið eins lítið óheppnir næst, ef þið lendið út af öðru
sinni. ,
Síðan gekk hann til bæjar á eftir piltum sínum.
Smnarliði kvaddi hann líka, sá ég.
— Hvor ykkar var það, sem stýrði út af? sagði Una eggjandi
orðum og leit á okkur til skiptis.
'— Hvorugur, sagði Sumarliði.
— Jæja. Þá líður varla á löngu, þar til þið lendið aftur út
°g hálsbrjótið ykkur þá báðir, líklega.
Vertu sæl, sagði ég og rétti Unu höndina og tók um litla
hendi, sem kom öll inn í greip mína, eins og í faðmlagi. Svo
Var það búið.
— Það var ég, sem velti, heyri ég að Sumarliði segir lágt
að baki mínu. Reyndar þó ekki ég sjálfur, heldur forlögin,
óilögin sjálf. Nem þú hér staðar og lít í kringmn þig, sögðu
þau á máli bendinganna. Hér áttu að koma, sögðu þau. Hér
ei nokkuð fyrir þig að sjá. Unga stúlka, hér verð ég að koma
aftur. Má ég það ekki?
Ekki held ég, að mér hafi verið ætlað að heyra þessa siðustu
a?n. Ekki veit ég heldur um svörin, sem hann fékk. Jú fyrst,
S'° neh hugsa ég þó helzt. Já og nei, nei og já, án orða þó, hygg
eg helzt.
L