Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 24

12
VIÐ FYRSTU SÝN
EIMREIBIN
Hún nefndi númerið, og þau hjálpuðust að við að láta inn
töskurnar.
Það var svo sem ekki um að villast. Nafnið hennar stóð
skrifað á hverri tösku.
Það væri synd að segja, að mikið hafi verið um hugsanir í
heilabúi unga mannsins. Þó rofaði fyrir þessu: Hér er maður,
sem æfinlega hefur fundið ráð að snúa sig út úr hverri klípu.
Aldrei skal nokkur fá að vita, að hann hafi orðið fyrir öðrum
eins ósköpum. Nei. Til þess verður allt að vinna.
— Gjörðu svo vel, sagði hann stimamjúkur og opnaði fram-
dyrnar. Síðan settist hann sjálfur undir stýrið.
— Ég er alveg vita uppgefin, mælti stúlkan og henti sér
niður í fjaðrasætið. Ég er búin að vera á ferðinni í fimmtán
klukkutíma.
Hún var í grárri ferðadragt, með þreytugljáa í augunum.
Það var víst alveg satt. Hún var uppgefin. Það leyndi sér ekki,
— og eitthvað í augunum, sem minnti á umkomuleysi og angur-
værð.
Góð ráð eru jafnan dýr, og þvi dýrari eru þau, sem þörfin
fyrir þau er brýnni. Þetta er hlýleg stúlka og löguleg, ekkert
eggjandi að vísu, en heil og hreinskilin. Slíkt finna menn á sér
jafnan í návistinni, jafnvel þó lengra sé á milli en tæp þver-
hönd í lokuðum bíl.
Ja-já, reyndar ætti nú að vera útlátalítið að gera sér upp
heitar tilfinningar, svona til að bjarga við heiðri sínum. Svo
gætu þær farið smákólnandi, eins og gerist. Eitthvað á þessa
leið var ljósið, sem nú tók að kvikna innra með unga mann-
inum, þar sem hugsun manna er vön að fæðast.
— Komstu ein? spyr hann eins og til að þreifa fyrir sér
og fann þó, hversu þetta var vandræðalega af stað farið.
— O-nei, sagði hún snöggt. Við vorum tuttugu í bílnum.
•—- Já. Ég meinti nú reyndar: ein úr þínu byggðarlagi, ein
af þínum bæ.
— Já, sagði hún svolítið þýðari, eins og hún hefði hálfséð
eftir að hafa snúið þetta út úr. Piltarnir eru enn við húsið. Og
báðar gátum við ekki farið að heiman, systurnar. — Áttirðu
von á einhverjum öðrum, máske?