Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 55

□ LÝGINN SAGÐI MÉR.
Saga
ejlir DavíS Áskelsson.
(Framh.)
Soffía í Vík lætur bakstur vera bakstur. Henni er mikið
^iðri fyrir. Hún þarf aðeins að skjótast til hennar Gróu
. upfélagsstjórans. — Þar situr hún langt fram á kvöld.
heimleiðinni gengur hún aðeins við hjá Höllu bakarans.
^ar er prestsfrúin fyrir með nýjar fréttir. Rúna á Mel hafði
komið í Haga í dag og suðurför Dóru borizt í tal. Jú, Stebba
Samla hafði verið opin ofan í rass, eins og vanalega, ekki
Vantaði það! Dóra yrði mánaðartíma eða svo í Reykjavik
hjá systurdóttur Stebbu, sem var komin að falli að fjórða
ai'ninu. — Það var nú svo sem auðvitað. Ekki gat hún verið
ein> konugreyið.
Konurnar andvarpa og sjúga upp í nefið. Frú Soffía kveikir
1 snnarri sígarettunni og skýtur inn í, hálfpartinn í afsök-
unarrómi: „Annars hefur hún Fríða svo sem ekki leitað á
uaðir Haga-fólksins hingað til, og á hún þó þrjú börn, sitt
a hverju árinu. — En einhvern tíma verður allt fyrst, maður
hfandi!“
Hinar konurnar líta hvor á aðra, íbyggnar. Prestsfrúin,
Sern alltaf er með á nótunum, bætir við:
>>Þær eru víst þrjár systurnar í Reykjavik. Einhvern veg-
lnn hefur nú þetta blessazt hingað til, án þess að sækja hjálp
a fand. Kannske þau í Haga ætli lika að láta Dóru fara
a Ljósmæðraskólann og ætli að venja hana við! Það gæti
SV0 sem komið sér vel á heimilinu!"
Konurnar veltast um af hlátri yfir þessari fyndni. Frú
Soffía verður skyndilega alvarleg:
»Það er að minnsta kosti anzi gott að geta borið einhverju
Vlð. Maður er nú farinn að þekkja inn á svona fólk.“
Frúrnar ræða um þetta enn um stund. Stundum dregur