Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 70

58
SAMBAND VIÐ ÖSÝNILEGA HEIMA
eimreiðiN
í bringu. Þér mynduS verða steini lostnir af undrun, ef þér
örugglega vissuö, hverjir þeir spámenn og sjáendur löngu
horfinna tíma þaÖ eru, sem nú ganga um méSal y'Öar, hvaSa
afburSamenn þaS eru, sem nú opinberast í þeim, sem náSar-
gáfum eru gazddir til þess aS vekja ySur til umhugsunar um
þœr breytingar, sem í vændum eru. Þó er þetta ekki aðalatriðið,
heldur hitt, að þér megið öðlast þá öryggistilfinningu, sem í
því felst að vita, að nú sem á dögum Elísa spámanns meguxn
vér vænta endurkomu hans lika, sjáenda, sem tala af myndug-
leika, eins og þeir gerðu fyrrum, þótt andbyri eigi að mæta
úr vissum áttum á vorum vanhyggjutímum, svo sem jafnan
áður.
En á fyrstu öldum mannlífsins á þessari reikistjörnu voru
einnig til kynþættir manna, sem ekki voru þeim vanda vaxnir
að lifa samkvæmt siðgæðislögmálum tilverunnar. Þeir breyttu
að vísu ekki ranglega með ráðnum hug. En það var eitthvað
í eðli þeirra, sem átti rætur sínar að rekja til skynlausrar skepn-
unnar. Þeir gátu ekki þvegið af sér brennimark afbrota sinna,
heldur fluttu það með sér inn i annað líf, milli endurholdgunar-
skeiða þeirra á jörðu, og fluttu það svo með sér með hverri
nýrri holdtekju þeirra meðal yðar jarðarbúa.
f hinu mikla kerfi sköpunarverksins er það órjúfandi lögmál,
að líkur sækir likan heim. Þessar mótþróafullu og vanþroskuðu
sálir, sem höfnuðu ljósinu frá hæðum og handleiðslu fræðara
þaðan, drógust smámsaman hver að annarri og mynduðu sam-
tök, sem nefna mætti svartaskóla. Þær söfnuðust í hópa, holdg-
uðust og endurholdguðust aftur og aftur meðal vissra austrænna
kynkvisla, þar sem þeim fannst jarðvistin falla þeim betur í
geð en annars staðar, vegna siða þeirra, lifnaðarhátta og verald-
legra sjónarmiða, sem þar riktu meðal fólks þess, er þær drógust
að, hvert hringskeiðið af öðru, árþúsundum saman.
Þessar sálir báru ekki i brjósti neina samúð með mannkyninu.
Þær voru í orðsins sönnu merkingu ósamvinnuþýSar. Þær skildu
ekki með nokkru móti, að leiðin til andlegs þroska er að hugsa
um velferð annarra. Þær manngerðir jarðarinnar, sem mátu
þessar ósamvinnuþýðu sálir mest fyrir eigingirni þeirra, urðu
þeim því eftirsóknarverðastar. Að þeim drógust þær með ómót-
stæðilegu afli. Eftir ótal holdganir voru þær orðnar svo gegn-