Eimreiðin - 01.07.1956, Blaðsíða 33

KOSS
185
þurfa að segja þér liana. Máttu ekki vera að því að staldra
við stundarkorn?“
Ég kvað svo vera.
Hann þagði litla stund og sagði svo:
„Satt að segja kom enginn af mínum vinum eða kunn-
ingjum eins oft til mín og þú — á árunum, þegar þið hélduð,
að ég væri að ganga af göflunum — eða að verða geðveikur.
Ég fann það; ég man, að þú vildir allt fyrir mig gera, en
ég var víst afar vanþakklátur, já, beinlínis rak ég þig út
frá mér. — Þessi stúlka hafði töfrað mig svo algerlega, að
ég réð ekki við neitt, hún var allt í öllu, — og svo allt í
einu sneri hún baki við mér og giftist öðrum, — giftist
dönskum apótekara og hvarf af landi burt.
Ég gat engri skynsemi komið að. Skynsemin sagði: Hún
er alls ekki þess verð, að þú sofir ekki vegna umhugsunar
Um hana, borðir ekki vegna saknaðar, stundir ekki þín verk
af kostgæfni, haldir ekki þinni sálarró. Ég fyrirfór mér ekki.
Einhver rótgróinn viðbjóður á sjálfsmorðum aftraði því. En
ég svaf lítið, — allt of lítið, þrátt fyrir meðul. Ég missti
niatarlystina, grindhoraðist. Ég vann verk mitt slælega og
nieð hangandi hendi. Ég fór einförum, lokaði mig inni og
fáfaði einmana um götur og nágrenni bæjarins, þegar aðrir
sváfu. Stundum drakk ég áfengi dag eftir dag, en hafði þó
viðbjóð á því. Alltaf hringsnerist þessi sama hugsun í heila
niínum: hún, hún, hún. Ég hef efalaust elskað hana mjög
heitt, af öllum mínum sálarkröftum, gefið henni mig allan,
óskiptan. Gert hana að guði mínum, lífi mínu og sál. Það
var hræðilegt ástand. Hún hafði farið frá mér með þessum
útlendingi, en hún hafði tekið svo mikið af mér með sér,
að það, sem eftir var, var ekki nægilegt til þess að ég gæti
lifað. Stundum bölvaði ég henni og formælti í einveru
niinni, bað henni allra bölbæna, og það, sem verra var:
einnig þessum náunga, sem hún hafði tekið fram yfir mig.
~~ Þessi köst kostuðu langar iðrunarstundir og einlægar
bænir til guðs að fyrirgefa mér þetta. Ég gat þá legið eða
setið hálfar og heilar nætur og grátbeðið um fyrirgefningu
°g náð. Venjulega hresstist ég á eftir og blundaði þá í friði.
En svo sótti í sama horfið.