Eimreiðin - 01.07.1956, Blaðsíða 61

SVIPMYNDIR FRÁ ÍSLANDI
213
eða slori og hafði hátt eins og vant er, af einskærri ánægju
og ákefð. Hæverskar ritur flutu hægt framhjá, litu út eins
og þær vildu afsaka nærveru sína og tíndu upp það, sem þær
g'átu náð í. Ekki fannst svartbaknum mikið um þetta, hvorki
þeim stóra né minni — og hann sýndi ótvírætt hið gráðuga
vald sitt. Ef honum tókst ekki í fyrstu atrennu að ná ætinu
úr munni smærri fuglanna, hélt hann árásum sínum áfram,
unz hann hafði náð bitanum til sín. En jafnvel hinn stóri
svartbakur réð hér ekki einn ríkjum. Illúðugir og gráðugir
kjóar voru jafnan á sveimi einhvers staðar í grennd og gerðu
öllum lífið erfitt, jafnt hinum volduga svartbak sem kríunni
litlu. Sá atgangur og þau læti, sem áttu sér stað í hvert skipti
sem fiskúrgangi var kastað fyrir borð, komu áhorfandanum
ósjálfrátt til þess að velta því fyrir sér, hvort öll sú orka,
sem virtist nauðsynlegt að eyða til þess að ná í smábita, væri
fyllilega bætt með næringargildi hans. Það má með sanni
segja, að baráttan fyrir því að draga fram lífið í ríki náttúr-
onnar tók á sig mjög raunhæfa mynd í þessu umhverfi.
Fyrir utan höfnina gengur sjórinn hér um bil upp að
húsunum, og með fram grýttri ströndinni og lengra úti á
sjónum gat að líta fleiri af fuglum þeim, sem halda sig innan
hafnarinnar. Þar var einnig mergð af öðrum fuglum. Æðar-
fugl var hér í stórhópum. Jafnvel um miðjan varptimann
var hann hér í heilum breiðum, sem einna helzt liktust stór-
um flekum. Hér og þar sáust einstaka pör af dúkönd, sem
biðu eftir því að geta hafið flug til heiðavatnanna, þar sem
þær búa sér hreiður. Ótrúlega spakir hrafnar höfðu nánar
gætur á fjöruborðinu og hrifsuðu til sín allt það, sem þeir
gátu með nokkru móti fengið melt. Þarna er einnig mikið
af vaðfuglum. Hér sér maður aftur mikið af óðinshönum;
^jaldur sefur á steini; lóur og lóuþrælar þjóta fram og aftur
°g virðast hafa ósköpin öll að gera. Sendlingar, sem hverfa
uæstum í umhverfið, halda sig neðst í fjöruborðinu. Þeir
hafa slíka unun af iðju sinni, að engu er líkara en þeir vilji
ahs ekki skipta á hinum sívaggandi þarablöðkum og hinum
gvýttu, gróðurlausu hálsadrögum, sem þeir hljóta brátt að
hverfa til og búa sér þar hreiður. Þarna eru auðvitað einnig
dldrur í hinum yndisfagra sumarbúningi sínum, sem fellur