Eimreiðin - 01.07.1956, Blaðsíða 79

LOKAHRÍÐIN
231
„Jæja, þá er nú lítið orðið eftir af þér,“ sagði Sam, „frið-
illinn farinn, sextíu punda skuld og eiginmaðurinn ógur-
legi risinn upp úr gröf sinni. — Ja, jæja, þarna eru dyrnar.
Við búum í lýðfrjálsu landi.“
„Hann hefur aldrei verið friðill minn,“ mælti hún. „Við
höguðum okkur siðsamlega á allan hátt. Okkur leizt bara
vel hvoru á annað . . . Hvernig átti mér að koma til hugar,
að þeir mundu bjarga þér?“ sagði hún skælandi. „Og herra
Rowland, sem kom og sagði mér, að öll von væri úti um þig! “
„Þú hefðir átt að halda þig hérna og klæðast svörtu, eins
og þér bar,“ lýsti hann yfir, strangur eins og klerkur. „Það
er háttvísi — eða hitt þó heldur - að spígspora um allt í
stássfötum eins og hofróða . . .“ Og rödd hans varð reiðileg.
Hún lét hallast upp að skáp og fór að gráta. Þegar hún
heyrði hann nálgast sig, leit hún upp og tók að æpa og veina
án afláts. Það var hennar síðasta sókn og vöm. Hann rak
henni löðrung, ekki mjög þungan, en þó nógu þungan til
þess að hún hrökklaðist yfir að veggnum og hneig þar niður,
— öllu fremur fyrir örvæntinguna en löðrunginn. Hún hætti
að veina. Þetta var ekki Sam, þetta var ógnum þrunginn,
hamslaus kraftur, sem hún mátti ekki rönd við, reisa. Hann
reisti hana á fætur. Fingumir tveir læstust í bak hennar. Var-
ir hans brunnu á tnunni hennar eins og logi, sem brennir
pappírssnifsi til ösku. Hún reyndi sem snöggvast að veita
honum mótspyrnu og snúa sig úr örmum hans. En svo lét
hún undan — og hún vaknaði til lífsins aftur.
Loftur Guðmundsson þýddi.
☆ • ☆
Það er andlegt frelsi að vera herra yfir löngunum sínum og tilhneig-
ingum. „Allt er mér leyfilegt, en ég má ekki láta nokkurn hlut fá vald
yhr mér,“ segir postulinn. Skemmtanir t. d. eru leyfilegar, en þær geta
°rðið oss til skaða, skammar og syndar, ef vér verðum þrælar þeirra. Þær
niega ekki komast í hásætið, mega ekki með nokkru móti verða ein-
yaldar. Það ríður á því að láta þær ekki ná því valdi yfir oss, að vér ekki
getum hætt við þær, hvenær sem vera skal. Þær eru ágætir þjónar, en óhæf-
r herrar. Guðmundur Hjaltason
i ræðu 1904.