Eimreiðin - 01.07.1956, Blaðsíða 62

214
EIMREIÐIN
svo vel inn í umhverfið, að maður kæmi varla auga á þær,
væru fæturnir ekki skærgulir að lit. Mest gaman hafði ég af
að sjá hóp af stórum sendlingum. Þeir voru ekki grábrúnir
eins og fuglarnir, sem við sjáum svo oft við árósa okkar á
vetrum, heldur voru þeir hér í sínu litríka, rauðleita sumar-
skarti, sem þeir klæðast, þegar norðar dregur. Brátt munu
þeir halda áfram ferð sinni alla leið til Grænlands.
Meðal mávanna stóru, sem sitja á sjónum, eru þrír eða
fjórir, sem í fjarlægð virðast óvenju hvítir að lit. Eru þetta
„borgarstjórar" eða Islendingar? Hér er auðvelt að bera stærð
þeirra saman við svartbakana og rituna, og virðast þeir þvx
of smáir til þess að geta verið „borgarstjórar", hinir stóru
sæmávar íshafsins. Vængbroddarnir á þessum íslandsmávum
ná töluvert aftur fyrir stél þeirra. \hð nánari athugun eru
þetta ungir fuglar, sem enn bera ljósbrúna og dökka díla
á vængjum og baki. Þeir verða því kyrrir hér um sinn og
fara ekki til varpstöðva sinna á Grænlandi fyrr en á næsta
vori.
Þannig má sjá marga af skemmtilegustu og fallegustu fugl-
um íslands mitt inni í ys og þys höfuðborgarinnar. Margii'
þeixra fara ekki langt til þess að verpa, því að skilin á íslandi
milli húsaþröngva borganna og óbyggða sveitanna eru miklu
minni og skarpari en í suðlægari og þéttbýlli löndum. Þar
sem síðasta húsið stendur, hefst hraunið eða móarnir og hinir
víðfeðmu mýraflákar.
Þórður Einarsson íslenzkaði.
☆
Ef ég á að vera einlægur, þá held ég, að engin bók hafi nokkru sinni
hrifið mig eins og látlaus og barnalega ynnileg skáldsaga, sem ég h|S>
þegar ég var fjórtán ára. Hún lieitir Á bráu&fótum og er eftir ganila
og vandaða konu, sem hét Zénaide Fleuriot. Sagan vitnar um miká'’
hugarflug og er þrungin tilfinningasemi, sem á ekkert skylt við uppger®’
Samt sem áður er það þannig, að þegar blaðamaður spyr mig, livaða rit-
höfundar hafi haft mest áhrif á mig, nefni ég Balzac og Dostojevskij, el’
ég dirfist ekki að geta um frú Fleuriot.
Francois Mauriac.