Eimreiðin - 01.09.1961, Síða 28

Hún var einkennileg og fremur
óásjáleg í útliti, feitlagin, stutt og
digur og vaggaði áfram, er hún
gekk. Hún var íátæklega til fara
og ekki alltaf hrein. Margir gerðu
gys að henni, sögðu að hún væri
fábjáni. Hún var það hreint ekki.
í æsku flæktist liún á milli manna
og átti misjafnt atlæti. Fremur var
lnin fákunnandi til verka. Það varð
þvi hennar hlutskipti að vinna
verstu og óþrifalegustu verkin á
bæjunum, sækja vatn, bera heim
eldivið, skúra gólf, moka flórinn
og sums staðar var hún látin vera
í gegningum. Rakel skorti ekki
staði. það fengu liana færri en
vildu. Hún var húsbóndaholl og
trú, en oft barnslega fávís. Yfir
lienni var einhver ljúfmennska og
rnildi, sem gerðu það að verkum,
að mörgum varð hlýtt til hennar.
Hún lagði aldrei illt til neins og
vildi hvers manns greiða gera. 1
æsku naut hún litillar uppfræðslu,
og gætti þess mjög í umgengni og
tali liennar, og vakti oft ódulinn
hlátur þeirra, sem á lilýddu. Sumir
sögðu að lnin hefði aldrei verið
fermd. En það var ekki satt. Nú
var Rakel vistuð á ríkismanns
lieimili og kunni vel við sig. Að
vísu stríddu hjúin henni. Hún átti
því að venjast og gaf því lítinn
gaum. Þetta var fínt lieimili og
frúin hafði þann sið að láta hjúin
þéra sig. Rakel hafði alla tíð þúað
húsmæður sínar. Þær höfðu verið
senjulegar sveitakonur. Hún kunni
alls ekki að þéra, enda kom það
greinilega í ljós.
„Vill yður að ég geri þetta,“
sagði hún stundum við frúna. Það

RAKEL
V
kom þóttasvipur á frúna, en tói 1
sent heyrði þetta liló dátt. (
Einu sinni kynnti luin K°l ^
bónda í sveitinni með svofel'ó’
, . <-Pl]l
orðum: „Það er maður uti,
vill finna þér.“
„Hver er það?“ spurði húsfi'e)J‘
„Yður sér það,“ sagði Rakel-
„Má yður leyfa mér að fal
sagði hún við húsfreyju, er kl’.j
átti að fara inn á ströndiua
fundar við sýslumanninn. •
Þegar Rakel fluttist að Ási, ‘J
hún ákaflega bágt. Henni leié> 1 ^
Mörg tár hrundu á koddanU ^
hún hallaði sér út af, að 1°
dagsverki. Á morgnana voru a °
hennar hrygg og grátbólgin. ViU
hjúin vissu, í fyrstu, ekki hva^^,_
henni amaði. Sum þeirra voru
flutt í sveitina og liöfðu ekki
ir af því lrvað gerzt hafði 1 ^
Rakelar, áður en hún fllltt*
Ási. En Rakel var ættuð af
inni og hafði aldrei farið
út fyrir fæðingarhrepp sinn.
vinnuhjúin vissu hvað þjaK‘
J