Eimreiðin - 01.09.1961, Qupperneq 33

EIMREIÐIN
217
ar^1] elLlr leiðinni. Húsmóðir henn-
1 'aiði leyft henni að vera nótt
hua Jarninn sínu. Hún gat ekki
]eiJSað nm annað en barnið alla
he'll1a’ ðlln mundi gista þar í
liB ni!eiðimii, ef konan vildi lofa
j|n' að vera.
setr^<lr ^ltn ^om að sýslumanns-
Ur ^11 Var 'aarnsfaðir hennar mætt-
sa^yslumaður talaði við þau bæði
]^ , °g svo hvort i sinu lagi.
h(i| var sjálfri sér samkvæm og
Ky,,. St Vlð sinn fyrri framburð.
þr e,andi húsbóndi liennar
sig^11 °R kvað hana ljúga öllu. Að
sVp.ISlLl l'eimtaði hann að fá að
J;a fyrir barnið.
ehhia el starði á liann. Hún gat
f0rh t,llað því að hann væri svona
hVe ertllr- Fólk hafði sagt henni,
rar) Voðalegt; það væri að sverja
eið. í morgun hafði luin
þvi lnr§ gamla varað hana við
hijn ^ sverja nema því aðeins að
ítti . $ri alveg viss um að liann
sejjj Jai,air7. „Guð útskúfar öllum,
RakS;ei'ja rangan eið,“ sagði hún.
k0t)(e hafði ekki reiðst gömlu
hejj^111' Hiin fann að hún vildi
\;ir 'eh Að guð útskúfaði manni
alcfr'.'lta homast aldrei til guðs,
!egt 1 n°kkru sinni. Það var hræði-
kar], >a lentl maður lijá vonda
v0r(( 111111 í víti, þar sem logarnir
vfg j^'0 heitir, að enginn þoldi
vegj(-.að Var óttalegt. Hún varð al-
k°Ili;;nil>ð af skelfingu. Hann hafði
hajjjj llla fram við hana’, en
ír. jj ,V ar þó faðir barnsins henn-
ist j' ejlln Vlldi ekki að hann kveld-
ig gat 1 hinna óguðlegu. En hvern-
l‘að l,n komið í veg fyrir það.
ai ekki fyrr en sýslumaður
opnaði biblíuna og Bjarni rétli
upp þrjá fingur, að hún trúði því
að honum væri alvara. Þá æpti
liún hástöfum:
„Nei, forðaðu honum frá að
sverja rangan eið. Ég skal sverja
ég segi satt!“
Bjarni —varð fölur sem nár. En
sýsluskrifarinn, sem bókfærði allt
ýtti Rakel ofan í sætið. Á sömu
stundu steinleið yfir hana. Þegar
hún raknaði úr dvalanum var allt
um garð gengið. Bjarni hafði unn-
ið eiðinn og var að hverfa út um
dyrnar, en sýslumaður sneri sér að
Rakel og sagði:
„Nú er ]>essu lokið, Rakel, og
því miður er barnið yðar föður-
laust.“
Rakel hélt fyrst að sig hefði ver-
ið að dreyma eitthvað ljótt og
óhugnanlegt. Hún áttaði sig ekki
alminnilega á því, livar hún var og
þvi tók hún að skima í kring um
sig. Þá sá hún —sýslumanninn og
mundi um leið hvar hún var stödd
og hvað hafði gerzt. Án þess að
virða sýslumann viðlits eða varpa
kveðju á hann reis hún úr sæti og
gekk út og hélt á stað heim á leið.
Hún var orðin þreytt og var reikul
í spori og hugsi. Það fór hrollur
um hana er hún minntist atburð-
arins, sem gerzt hafði þarna inni.
Hún sá opna biblíuna á borðinu
og fingurna þrjá upprétta. Skyldi
hann ekki liafa vitað hvað í vænd-
um var, skyldi enginn hafa sagt
honum það. Þegar hann gekk lit
úr stofunni, hafði guð útskúfað
honum. Hræðilegt var að vita, að
hann var faðir barnsins hennar.
Hún ætlaði aldrei að minnast á