Eimreiðin - 01.09.1961, Síða 34

218
EIMREIÐIN
Jiann framar, aldrei. Þegar barnið
spyrði, liver væri faðir þess, ætlaði
hún að segja að faðir þess væri
dáinn. Það —var víst eina úrræðið,
þótt henni væri illa við að skrökva,
og það væri ljótt, þá varð hún að
gera það, barnsins vegna. Ekki gat
hún sagt barninu að það ætti slík-
an föður.
Þegar Rakel kom á móts við
bæinn, þar sem barninu hennar
hafði verið koniið fyrir fór fögn-
tiðtir um lrana. Barnið beið henn-
ar. Konan Jiekkti Rakel frá fornu
fari og tók henni vel. Henni var
vel komið að vera nóttina, sagði
konan og bauð lienni inn. Barnið
hafði stækkað og var hraustlegt í
útliti og virtist dafna vel. Það fór
um hana einhver unaðsleg kennd,
er hún hélt á barninu í fanginu,
en svo hrökk hún við. Barnið var
meir og meir að líkjast manninum,
sem rétt hafði upp fingurna,
manninum, sent guð hafði út-
skúfað í dag. Barnið mundi alltaf
minna liana á hann. Það var ótta-
legt. Hún lét barnið í vögguna.
Svo tóku tárin að hrynja, stór og
þung tár eins og hausthraglandi.
Konan vorkenndi henni. „Vertu
róleg Rakel mín. Þetta fer allt vel,
barnið sver sig í ættina. Er það
ekki á morgunn, sem þú átt að
mæta?“
„Það var í dag. Hann vill ekki
eiga Jrað. Hann sór,“ sagði Rakel og
konan hrökk við. „Sór“, sagði liún.
„Hann fer ekki til guðs,“ sagði
Rakel.
„Sór,“ sagði konan hljóðlega eins
og þetta væri eitthvað, sem ekki
mætti hafa hátt um.
„En barnið má ekki vita þaL.
lofaðu mér að segja barninu aldie^
hver faðir þess er. Þú skilur, l1'3
Jrað væri hræðilegt fyrir Jrað. j
Augu konunnar hvíldu urn s11'1'
á Rakel. „Já, ég held ég skilj1 P1
Rakel,“ sagði hún hæglátlega-
Konan bar henni mat og ka ^
Um nóttina lofaði konan liem11
hafa barnið hjá sér. Hún stríllg
Jrað og kjassaði og gældi vt®
En hve hörund þess var mjúk'
hvítt, miklu hvítara en er það
nýfætt. Svefninn var ekki lalln ,
Jæssa nótt. Hún vakti og hon 1
barnið og dáðist að Jtví. í úja^
sínu þráði hún að mega hafa 1 ‘
hjá sér, mega sjá Jtað dagle8a
n#1'
hlynna að Jdví.
Konan var henni góð og
gætin. „Þér er velkomið að k01
eins oft og Jtú vilt, Rakel, að *
barnið“, sagði lnin morg11111
eftir, er Rakel kvaddi.
Rakel Jrakkaði með tárin 1 ^
I)n<\ i'tir c\rr\ príitf ílO ^
unum. Það var svo erfitt að
við barnið. Það var tekið að l'JAj
og svo brosti Jrað svo falleSa g
hennar, rétt eins og Jtað visS1 x
hún var móðir Jjess. Svo héh 1
föstu taki um fingur hennaf
vildi að Jjví er virtist ekki af lien
sleppa.
Þegar heim kom var Rakel ^ í ,
og fálát. Fólkið spurði niargs’
Rakel svaraði fáu til. Aðeins 1 ^
freyjan vissi um ósigur Rakel^j.
vörum hennar sjálfrar, svo og L .(,,.
björg gamla, sem friðlaus vil^1'
hvort hún hefði unnið eiðin11, ^
Rakel \ ildi sem minnst um P