Eimreiðin - 01.09.1961, Qupperneq 50

234
EIMREIÐIN
vinur? Hættu þessum þvættingi, og
haltu áfram, eða ég verð of seinn.
Þú lítur kænlega út, lagsmaður,
kænlega!“
„Það eru engir tilfar hér í
grennd, herra lögtaksmaður, verið
því ekki hræddur," sagði ökumað-
urinn í þvílíkum tón, að hinn heið-
virti embættismaður leit óttasleg-
inn í kring um sig.
er ekki hræddur við úlfa,
vinur, bara við kuldann. Ég hef
ekki tíma til að vera kvefaður."
Þeir dröttuðust áfram þegjandi
nokkra stund.
„Svo þér eruð í opinberum er-
indum? Hvern á nú að fara að
taka til bænar? Ondra leit alvöru-
gefinn á farþega sinn.
Það leið nokkur stund, áður en
lögtaksmaðurinn svaraði: Því skyld-
irðu ekki rnega vita það? Hann er
kallaður Stanoycho, lítill maður,
með digran háls.“
„Ég þekki hann. Svo að þér ætl-
ið að fara að taka rúginn hans, er
það ekki? Hann er fátækur, herra
lögtaksmaður, sleppið þér honum
i þetta sinn, Jólin eru að koma, eins
og þér vitið, og allt sem þeim fylg-
ir.“
„Fátækur náungi, já, en reglu-
legur djöfull!" Lögtaksmanninn
setti steinhljóðan. Það var komið
myrkur. Hestarnir gátu varla dreg-
izt upp á hæðina, þar sem þorpið
lá að baki. Ondra hvatti þá ekki
lengur né veifaði svipunni sinni
yfir þeim. Hann þagnaði. Hann
söng ekki heldur, en var sokkinn
niður í þungar hugsanir.
Þegar Jjeir höfðu loksins náð
upp á hæðina og voru á niður leið
hinu megin var komin nott,
eii
ekki mótaði ennjrá fyrir þorp111^
Kaldur, nístandi vindur blés )
landið, sem var grafið undii lel
unni. Tvístruð ský hreyfðust >4 .
á við, í áttina til fjallanna- ‘
heiddi til á bláu, frostköldu l'elI^j
inhvolfinu, Jrað víkkaði og ^
sjálfu sér upp til hærri liæða- J ^
tindra111
s. og !>>s
skjótt birtust kaldar,
stjörnur á yfirborði Jress. „ (
var auðfundið að Jrað kólna
lofti. Hestarnir þrömmuðu an
hægt og letilega. w
„Lemdu Jrá áfram! Flýttu l^
letihaugurinn J)inn! Við
í hel!“ öskraði lögtaksmaðurim1’
ur af reiði. tj)
Ondra kallaði hii'ðuleysisLS1 j.
hestanna og sveiflaði svipunm 1 ‘
lega yfir höfðinu á þeim, en I o2
drógu vagninn áfrarn {jreytl|leS‘\nS
með erfismunum, líkt og áðm>
og þeir hefðu ekkert lieyrt- .
Ondra var að hugsa um ves ^g.
Stanoycho og rúginn lians, seu1
taksmaðurinn ætlaði að gera 11 ‘
tækan að morgni. g
„Það varst þú, sem færð>r 0 j;
þessa ógæfu, Ondra,“ 111 n,i
Stanoycho segja, og þegar
væri búinn að setja ofan í vl° j,.
fyrir Jretta, mundi hann bjóða j
um inn til Jiess að borða
skyldunni, og Jaar næst fæ11
að gráta. Já, hann rnundi áre1 t
lega gráta. Stanoycho var svo
geðja. Það Jtekkti Ondra. .^gs
Hann varð að hjálpa veSjj0n*
manninum með Jrví að kenua ^
um það ráð að fela rúgin0„nll3
nóttina, og sópa kornhlo ^
hreina, annars mundi hann '