Eimreiðin - 01.09.1961, Side 51
EIMREIÐIN
235
u^ePÍa dauðann nr krákuskel allt
P,-,.,a ar- Já, hann varð að erera
uthvað!
Slln ‘ Var ekki hægt að greina neitt
Wu'vnemf leðiu ~ dJúPa Þykka
uni • VeSurinn hvarf í forarbleyt-
a,Ul'’ °S ekkert til að stefna eftir
a< en enn þá meiri leðja.
undra i • . , J
stöð„ *. klPP11 1 taumana, og
gaðl hestana.
Urn er hræddur um, að við sé-
\e j' Peir>'i hættu staddir að týna
drennUnV kerra lögtaksmaður!“ Og
myrk^inn starði með ákefð út í
lcga'?taksrnaðurinn horfði alvar-
en„- andlit ökumannsins. Það var
Uln "n Snelill eftir af hrekkjasvipn-
hon Se'n kal<ii verið í andlitinu á
nnni áður.
eða ret1gur- °pnaðu á þér augun,
ar. j,e.k akyrgist ekki afleiðingarn-
OnverÖUr lúbarinn."
Iatri(|i la kastaði frá sér taumunum,
”híal i.SVlPUnni sinni og hrópaði:
taksi ^er y®ur iast> herra lög-
þe;rn"a®Ur!“ Langt fram undan
þor . s‘lst grilla í ljóstýrurnar í
nj10"’, °§ þeir heyrðu óm af
ga ; fjarska. Nokkrum fetum
a Peim, á
astóra
var 1
h,
há
a hægri hönd, glampaði
t at1’ þ'gnan poll. Yfirborð hans
stejnu ei,ls og perla. Vagninn tók
»ff 1 áttina þangað.
’^aðy'"^ er þetta?" spurði lögtaks-
»Fen r.
llrinn i’. llerra lögtaksmaður. Veg-
I>að 'ggnr beint í gegnum það.
l'r^dchi k'Unnt’ verið þér ekki
h°iUr j *• hað eru bara nokkrar
ég vjg er °g þar. Venjulega slepp
va^gj Pær> hvort heldur ég er í
eða íótgangandi. Herðið ykk-
ur þarna, herrar! Haldið þér yður
fast, lierra lögtaksmaður!"
Hestarnir sukku niður í kalt
vatnið, sem endurspeglaði stjörnu-
bjart himinhvolfið. Hestunum mið-
aði hægar og hægar áfram, eftir
því sem þeir sukku dýpra niður í
l'enið. Dautt perlugrænt yfirborð
vatnsins komst á fjörlega hreyfingu.
„Stanzaðu, nautið þitt!“ öskraði
lögtaksmaðurinn óttasleginn, og
vafði loðfeldinum fastar að sér. „Þú
ert að drekkja mér, fíflið þitt!
Sérðu ekki, að vagninn er að fyll-
ast af vatni! Stanzaðu! Stanzaðu!"
„Hæ! Haldið þið áfram!" æpti
Ondra til hestanna. Rödd hans,
ung og sterk hljómaði gegnum
næturmyrkrið. Rétt hjá þeim flögr-
uðu nokkrar villiendur áfergislega,
og hurfu út í ntyrkrið.
„Ég held, að við verðum báðir
að breyta okkur í mýrarhænur og
vaða til lands," sagði Ondra al-
vörugefinn „að öðrum kosti —
„O, fábjáninn þinn! Bíddu bara,
þangað til við höfum sloppið úr
þessu! Ég skal brjóta hvert bein í
skrokknum á þér! Við drukknum
hérna eins og rottur! Asninn þinn!
„Nei, við drukknum ekki, herra
lögtaksmaður, við drukknum ekki,
verið þér ekki hræddur. I svona
dinnnu hljóta allir að villast. Ver-
ið þér bara rólegur," sagði Ondra
og fór að rannsaka aktygin. Þar
næst tók hann til að spenna hinar
og þessar ólar frá og festa aðrar og
bölvaði liástöfum, batt og leysti,
blótandi í sífellu. Að lokum sett-
ist hann aftur í vagnstjórasætið,
sveiflaði svipunni sinni, og hróp-
aði: „Herðið ykkur! Áfram nú!“