Eimreiðin - 01.09.1961, Qupperneq 61

EIMREIÐIN
245
SaRð* n^ur þennan stiga,“
þett^' .°b> „og þökk sé Drottni. 1
þ skipti sé ég það ofan frá.“
irni Var minn vilji, að menn-
°f.(r| sæíu Hfið bæði neðan frá og
eng]. °S yrðu vitrari en sjálfir
menll.n“/ sagði Drottinn, „en
min 111 n*r hafa ekki kært sig um
^ 'ilja. Taktu nú stigann."
ijjn a. ^ann ekki vera kyrr, Drott-
aiá 1111nn;,“ spurði Jakob. „Hann
aiér ]Cla ^rr’ þú þorir að lofa
nota - *’ nokkur mannssál, vilji
inni 1<llln- I>á varp Jakob önd-
j- '^^nlega, og tók stigann.
sinn ökki hafði verið með kíkir
bmja°f S<<'> allt, sem fram fór, frá
..ff ^rUm sinuni í helvíti.
„hVa*e’ raekallinn,“ sagði hann,
hróp vendur nu til? Alexander!"
AlPva 1 llanr> inn í helvíti, og
NXander kom út.
andir 'er<^1® þið að vita, að Alex-
þig> 'ai Páfi — að liverju hlæið
in, a^ Ö páfanum," hrópuðu börn-
óshpj. þenn kaþólsku, sem trúa á
ekk; U !ei^a páfans.“ „Þið getið
kaþópf11® þekkt fyrir að hlæja að
ið p/f 3 Páfanum á meðan þið liaf-
he]du;'ra sjálf.“ „Það höfum við
..fJva* e^ki,“ hrópuðu börnin.
.,Han se?ið þið um Lúther?"
SuðendUrbætti kristindóminn,"
yilhelmUuÖ1;nÍn einum rómi. „En
þátheU!,^,ecitii' »Hann endurbætti
^erjji r’ átskýrði Már. „Nei, það
..hað e ’lllndtvig,“ fullyrti Níels.
lr saiá ^ ^a samt sem áður nokkr-
þ’rjj- 0^aiar’“ sagði Rasmus. „Ekki
$örer) , Ur>“ sögðu þeir Lárus og
þjálsjj r°Sandi, „því að pabbi er
^Umaður °R trúir ekki á
en vísindin."
„Já, og í þeim skilur hann ekki
baun,“ sagði Rasmus, „en hann er
öruggur um óskeikulleika þeirra —
alveg eins og þeir kaþólsku um
óskeiktdleika páfans. Það er lieldur
ekki neitt um það að segja. Menn-
irnir munu halda áfram að hafa
páfa, þangað til þeir finna Guð.
Þeir verða að hafa einhvern, sem
þeir geta treyst á. Þeir hvorki vilja
né geta treyst hver öðrum. Að
treysta á páfann — eða ígildi hans
— geta þeir alls ekki, en gera það
samt. — Nú en þessi páfi hét Alex-
andir sjötti, |>egar hann var páfi, og
liann var þannig óskeikull, að
menn gátu reitt sig á, að hann
tefldi aldrei á Jtá tvísýnu að gera
nokkuð, sem væri rétt. En dugleg-
ur páli var hann og hafði Kölski
hann í hávegum lijá sér. Þess vegna
kallaði Kölski á hann og sagði:
„Sankti Pétur er á jarðríki; ég veit
ekki hverra erinda, en þú ert áreið-
anlega maður til þess að ónýta verk
hans“.
„Það hefur alltaf átt við mig,“
sagði Alexander, „yðar hátign man
væntanlega eftir því, Jjegar ég sat
á stól Sankti Péturs, og gerði hann
— hreint út sagt — að hægðastól.”
Það var páfastóllinn, sem hann
átti við.
„Sankti Pétur fór með skjóðu til
jarðríkis eins og sáðmaður," sagði
Kölski; „flýttu Jtér nú og brevttu
því, sem hann sáir, í mykju."
En Sankti Pétur gekk um á jarð-
ríki meðan Jseir ræddu þetta, og
velti fyrir sér, hvernig hann gæti
bezt komið ár sinni fyrir borð.
„Síðast byrjaði ég á Jjeim fátæku,“
hugsaði hann, „og þá fór allt í