Eimreiðin - 01.09.1961, Síða 73

EJMRKIÖIN
257
Itverfi A.
gef(i Sarðsins gleymda og yl'ir-
Hvai'u 'ar ung móðir al ætt
Jf^^ússa, er hafði flúið undan
rá$; n,Um’ þegar þeir gerðu inn-
'la í Kína.
Iff1n'l^1'nversk móðir var þar.
ftja". »«fi flúið úr styrjöldinni í
1;0 'l1*' harna var vesalings enska
,Sjn sei,t hafði átt lieima í
SnmaP°re þegar Japanar óðu yfir
hej Hún hafði misst allt,
kafg!' 1 sitt, son sinn. Að lokum
fra |' e*ginmaður hennar horfið
se1(| nni’ en nú var hún komin
sirin' !*(ntamaður ásamt dóttur
heno.tU Astralíu. En dóttirin sinnti
að ]j! elclci °g hvarf frá henni, svo
ocr.,!" Uafði nú lent í Sydney, ein
8 yhrc-- - ; ’
‘arna
Stúlkan
‘gefin.
sat ungverska gyðinga-
Verj.. i>að hafði gengið krafta-
$l°p naest, að hún skyldi hafa
þar k- "r gasklefum Hitlers, en
lífið '° foreldrar hennar látið
á Sem hktist fuglahræðu til að
,g "(1|itið var horað og innfallið,
ryrir
ga„r. l,tan garðinn, í sjálfum
kon,*^1"^1 umferðarinnar, stóð
sjá. '
augun star .
«ötthit ldncl1 eins °g 1 megnum
Hr j.. ’ 1 kringum j,au voru stór-
n,yncl° 'kar renndur. Uppmáluð
'iofg: dl eiturlyfjaneytanda. Á
a„,"!' ljar hún velktan karl-
,lshai
fra,n
-nsn
U$t |y '*tt. Undan honum gægð-
kápn,a,n gfáar hártjásur. Snjáða
fótun d n*ldi lnin að scr. Á berum
l(ireftsUl‘! hólkuðust hví tir, óhreinir
sér j.p ,slc<rr. Hún bar á handlegg
iltn^n ,.U’ sent í voru fagrar, nýjar
^itin k1.. ^j^lttf — andstæða við
törlega líkama.
Hún hélt á yndislegu blóma-
knippi í hendinni og hrópaði hásri
röddu:
— Fjólur — fjólur, — aðeins
einn skilding — fjólur — fjólur.
Var ekki eins og allar þessar
aumlegu mannverur féllu á eðli-
legan hátt inn í umhverfi jjessa
vanhirta garðs, hugsaði Ellen, jjar
sem hún sat á bekknum og var í
algjöru ósamræmi við allt, sem
Jjarna var. Hún var grönn vexti
og var í fallegum livítum lérefts-
kjól. Á berum, brúnum fótunum
bar hún netta, Ijósleita ristarskó.
Ljósa hárið hennar sveipaðist eins
og geislakrans um höfuðið, bláu
augun geisluðu og horfðu með
vakandi íhygli út í veröldina, —
sannarlega norrænt líflegt blómst-
ur innan um allar Jjessar útlenzku
jurtir og framandi og torkennilegu
andlit.
Hún var ekki í samræmi við neitt
jjarna í garðinum, og sat hugsandi,
en var jjá allt í einu ávörpuð, svo
að hún rankaði við sér.
— Góðan daginn, frú, má ég
tylla mér hérna hjá yður? —
Ellen leit upp.
— Ó, góðan dag, sagði lnin eins
og dálítið utan við sig.
Hver skyldi jjessi gamli skröggur
vera, flaug henni í hug. Jú, nú
kannaðist hún við hann. Það var
sami gandi maðurinn, sem hún
hafði svo oft séð í garðinum og á
götunum í kring.
— Jú, gjörið svo vel, sagði hún
og rétti svolítið úr sér.
— Þakka kærlega, sagði hann.
— Við höfum nú ekki kynnt okkur,
Jjó að við höfum sést talsvert oft.
17