Eimreiðin - 01.09.1961, Side 75

EIMREIÐIN
259
>nitteií-fhaÍðÍ V£ - -
l;0|^ * ■ Við eignuðumst son, svo
miu ^ verið piparsveinn allt
áfra^ stfíðið og maður hékk hér
Hann þagnaði.
lief J'*’ það var þess vegna að ég
g ‘ enzt hér. Árið 1892 þekkti ég
ástr ‘ln mann, sem átti mikið ai'
'ilcr S^l"n ópölum. — Æjá, það
Kð enginn borga eyri fyrir þá,
da íefði kannski verið annað í
þ jnur niinn sagði við mig:
gert aic,;u þu hara, ég get ekki
k;,n ”eut við þá, en þti getur
^ , 1 gaidrað tir þeim peninga.
hafð'11’. fur svo til Ameríku og
hvJ “Palana í lítillí tösku. — En
fyrjr- !lal(lið þér að liafi komið
tíag j . ® hafði aðeins verið nokkra
'egur
1 San Francisco, þegar geysi-
þér iar®skjálfti reið yfir. Þó að
heyr.eU^ Ungar, liafið þér vafalaust
n()tr;t eða iesið um þetta. Jörðin
haf; ■ ! Sekk í öldum eins og á
an,)-Utl' % bjargaðist út úr brenn-
• 1 hóteli, ’
Éi
ko:
rétt áður en það féll.
'ar
ekki
nist þarna lífs af en
a’ en þér þekkið ekki Allan
se^ • '* nieð annað en litla tösku,
an ^ S' eip í fátinu. Það var task-
engini aströlsku ópölunum, sem
ar, r r 'llcii kaupa. Engir pening-
L ^ ekkert til að klæðast.
k, ‘^ðikgt að hafa orðið fyrir
^ P J'kaut Ellen inn í.
Si
kojjj ílann var alltaf fljótur að
fyrri u J'éttan kjöl. Upp úr
h\erj 'eilnsstyrjöldinni kom ein-
\reri 111,1 í hug, að þrátt fyrir allt
l92< Æ'ar verzlunravara. Árið
eftjr Sel<li ég þá, — þá voru ekki
ti! agllaigir keisarar eða konungar
hr s- eilca fyrir, — nærri því allir
°Sunni.
Hann andvarpaði.
— Það var leiðinlegt, það var
ljómi yfir gömlu hirðunum og
þeirra tímum.
Hann féll í hugleiðingar um
gamlar minningar.
Ellen fannst sem hún hyrfi inn
í löngu liðinn tíma.
— Nú á tímum þurfum við ekki
keisara og kónga, en í fyrri daga
voru það aðeins fáir, er höfðu pen-
inga, flestir voru fátækir og rétt-
lausir. Nú kýs fólkið sjálft, að
minnsta kosti í þeim löndum, sem
kallaður er hinn frjálsi heimur. —
— Hamingjan hjálpi mér, frú,
þér eruð þó ekki kommúnisti?
— Maður þarf ekki að vera kom-
múnisti, þó að rnaður sjái að fólk
hefur betri aðstæður nú en 1892.
— Það gildir einu, það er ekki
sá ljómi yfir hlutunum nú eins og
þá — og hvað um töframanninn í
dag? -
— Þér skuluð ekki segja mér, að
|>að hafi verið ljómi yfir hlutunum,
þegar verkamenn og láglaunafólk
lifði við sult og seyru, sagði Ellen
snöggt.
— Kæra frú, sagði hann hefðar-
lega um leið og hann stóð á fætur,
— þekkið þér ekki „Arabiska Café“
hér rétt fyrir utan garðinn. Þér get-
ið séð þaðan yfir á leikvöllinn, —
má ég bjóða yður að drekka þar
með mér kaffi, niaður verður svo
þurr í kverkunum í þessum liita. —
Hann tók ofan og beygði sig
hæversklega fyrir henni.
Hún rétti sig upp og leit á Allan
Smith.
Hann er reyndar mjög aðlað-
andi þessi gandi náungi, hugsaði