Eimreiðin - 01.09.1961, Side 76

EIMREIÐIN
260
hún, — með sinn gamla glæsileik
og vellíðunar svip. —
— Jii, þökk fyrir, jjað er óliætt
að líta snöggvast af drengnum.
Hún stóð upp og þau gengu sam-
an út á götuna.
Allan Smith nam staðar.
— Þökk fyrir, fjólur, sagði hann
stuttlega. Konan leit á hann and-
artak með kunnuglegu augnaráði,
en það hvarf úr svip hennar jafn-
skjótt og það lrafði komið.
Allan Smith breytti ekki um svip.
— Þakka herra, einn skildingur.
— Gjörið svo vel, frú, sagði hann
glaðlega og rétti Ellen fjólurnar.
— Kærar þakkir, en hvað Jretta
er fallega gert, jær hefðuð ekki átt
að vera að þessu.
— Ég hef alltaf haft gaman af að
koma fallegum konum á óvart.
Ellen laut að ilmandi fjólunum
og brosti.
Þeim varð dinnnt fyrir augum,
þegar jiau komu úr sólskininu inn
í kaffihúsið, og fannst svalt eftir
steikjandi hitann á asfaltinu.
Þegar jrau höfðu fengið kaffið,
sagði Ellen og fitlaði við fjólurnar.
— En hvað jrað var ömurlegt að
sjá konuna með fjólurnar, að hugsa
sér að verða gamall til þess arna. —
— Já, ömurlegt, — mjög ömur-
legt. Ég jrekki liana frá fyrri árum.
Kringum 1900 var hún ung og fal-
leg og mikilhæf söngkona við Cov-
ent Garden í London. Ég kynntist
henni Jkí og hafði samband við
hana, en maður í minni grein þaut
úr einum staðnum í annan um
alla Evrópu, til keisara og kónga,
hertoga og þess háttar fólks.
Um leið og hann talaði, sveiflaði
hann fallegu höndunum sínun’
áherzlu. , ,
— Mörgum árum síðar lieyrð' c$
að hún hefði lent í ástarævinb ^
með manni, sem leiddi hana ti
gerast eiturlyfjaneytandi, — að s' ■
ustu var henni sagt upp stöou
við Covent Garden, síðan sökk
dýpra og dýpra. Af einhverj' ^
ásætðum er luín hingað koin*11’ ^
til vill með einhverjum manni- 1 ,
er hún hérna á götunni og
iiarm
inn
molunum, sem falla af ani
borðum, og dregst einhvern veS
í gegnum tilveruna. Hún 11
misst fegurð sína, elskhuga s,n
ekkert er eftir, lnín er aðeins kWP^
aður líkami og samanbrotin sa ’ ,
Það setti hroll að Ellen, ja*n'C
þessum hita.
— Það er merkilegt, segir hú*n ^
Þetta er sá aumlegasti garður, ■
ég hef nokkurn tíma auguw h*
og það er eins um fólkið, sel" ‘ .
jafnaði sækir hingað, örlög ^
virðast vera á sömu lund og 1
vanrækti og gleymdi garður-
Allan Smith horfði fraW '
1 »1,
sig ,en ofurlítið tvírætt bros ic
varir hans. „
— Já, frú, það er rétt, gleynlt
gleymt, eins og garðurinn. ^
Þau höfðu nú drukkið ka
Ellen leit á úrið sitt.
— Ó, ég verð að fara aú .g
mér, jiað er orðið svo fraWor ^
Þakka kærlega fyrir þetta, e^.]V
yður kannski á morgun í g‘"
um- ~ . í dyr-
Hún stendur upp og ter- 1 j|
unum snýr hún sér við og ve^f,'wð
hans. Hann situr einn eftir, °a ^
utan við sig og einmana, J