Eimreiðin - 01.09.1961, Qupperneq 79

EIMREIÐIN
263
f\ ° <iin fórum við aftur yfir brúna.
, Jarnir spegluðust í fljótinu. í
^mtánuði var það gult, úfið
)V| ,)'8ancli, þegar háflæði var, og
frá
nie‘Ó sér trjábúta og svínshræ
a V;
0 atnsflóðinu á ökrum og engi,
te|S'° k°mu silfursmiðirnir og að-
;ð ,.tu’ ilve vatnið hefði stigið mik-
að- n'^Unum. í hitum sumarmán-
u dUna k0lnu jit]ir malarhólmar
Vei 'i*1 vatninu- Pesciaeyjan var al-
hln *'1Urr’ °g naktir smádrengir
8liðs]U ^ar um °§ ærsluðust allan
bi/ an8an daginn. Aðeins undir
. 1,11 var örlítill straumur í vatn-
'Hu,
seni
var svo tært, að sá til
°°tns.
En *í
ar ^ vorin var það grænt. Þeg-
stll ' vorum saman, söng Vanda
br)J( Um' bíún stóð og studdi oln-
litið ?Um a K’ .nóuniar með and-
1 án * n°nclum sér og starði ofan
^’.nteðan hún söng.
V*ð ha
Ast
,n mín, sagði ég og gældi
mi
ana> en hún lilustaði ekki á
Uji 1>u elskar fljótið meira en
■ Sagði ég spaugandi.
sa?fsUn hló. — ó, kjáninn þinn,
Sv 1ÚU'
griuJJ ^0rn sumarið. Fólkið sat á
lék .,UllUm- Hópur ungmenna, sem
vjg / mandólín, fór fram hjá, og
vat|1 rUarsP°rðinn var verzlað með
I>eir ClÓnur- Þetta var arið 1938-
Ero rauðu á Spáni höfðu misst
ejgj ^te’ maður nokkur hafði myrt
>)ykU 01111 Slna. Stjórnin hafði sam-
V0ri| 1 ^ynþáttalöggjöfina. En jjetta
lane a1}1 atburðir, sem gerðust
1 da i/ra °hkur, aðeins fyrirsagnir
Vjft r lððum og snertu okkur ekki.
“Hu
br
-tgsuðum bara um stundirnar
Ullni °g um skemmtigöngur í
trjágörðunum — og um föður henn-
ar, sem ekkert vildi með mig liafa.
— Þú skalt sjá, mér tekst að telja
honum hughvarf, sagði hún. — 1
raun og veru hefur hann ekkert
út á Jrig að setja. Við erum aðeins
of ung.
Hún varð kvenlegri með hverj-
um deginum, sem leið, og líkami
hennar þroskaðist. Og smám sam-
an, Jaegar við höfðum lært að kyss-
ast, fékk allt á sig annan blæ. En
hún hélt áfram að vera óróleg og
spyrja með sérkennilegum kvíða,
jafnvel um algengustu hluti, eins
og á henni hvíldi eitthvert farg,
sem kveldi hana alltaf annað veif-
ið. — Það eru álög, endurtók hún
svo, eins og hún hafði gert, er hún
ávarpaði mig í fyrsta sinn.
— Hvers vegna kveikja ])eir svona
seint á ljóskerunum? Hvers vegna
hefur ])ú látið klippa ])ig einmitt
í dag? Hvers vegna liefur verið
full tungl svona mörg kvöld?
Mig dreymdi um heimili okkar,
er við værum nýgift, um útvarpið
eins og skemmtilegt leikfang, með
öllum sínum tökkum og bylgju-
lengdum. í júní gaf ég henni vín-
rauðan klút, og lnin hafði hann
um hálsinn við hvíta kjólinn sinn,
þegar kalt var á kvöldin.
— Það var ekki ætlunin að verða
ástfangin, sagði hún eitt sinn. —
Þegar ég rauk til og ávarpaði þig
í fyrsta sinn, var það í þeim til-
gangi að losna við þig og fá að
vera í friði.
— Ég veit það, svaraði ég og
brosti. Síðan spurði ég: — Og leynd-
armálið, hvenær segir þú mér
leyndarmálið? Heldurðu ekki, að