Eimreiðin - 01.09.1961, Qupperneq 81

EIMREIÐIN
265
a . /<>r lrann a® heimsækja fjöl-
^tlu sína? spurði ég.
» Ja’ svaraði hún.
]e ^‘,r ég fylgdi henni lieim á
Sll' ,°8 hrúin lá að baki okkar,
ijiy'1 llUn sur °g horfði á
. "'kistytturnar. — Hvað er vor-
ið
að
s. gera á þessum árstíma?
(]a r 1 hún. Veizt þú jaað? Hún
^nglaði létt Qg vjngjarnlega á
J°st niér um leið og hún rétti
v0), yarirnar, en augu hennar
hill af tárum á ný. Ég þerr-
jþ atl lr>eð vasaklútnum mínum.
að eSSa nntt vaknaði ég við jiað,
*tlS?Ilarna ^oni inn 1,1 mtn- — Ég
'°k'ið' a<'> Vlta’ hvort þú hefðir
Hev,:J1UgSanUm> sagði hún. —
l(e r,.r®u ekki lætin í veðrinu? —
fi]j streymdi niður og buldi á
át Uni,IT1- Um leið og mamma fór
r^oU1 herberginu sagði hún: — Á
^gun verður háflæði.
gQtrlrSta morgun skein sólin og
5j. °g húshliðar voru hrein-
óyegg lei'skar eins og ávallt eftir
ir 'j1' Pljótið hafði náð upp fyr-
0» g ugggakistur silfursmiðanna,
jýr ? "ggarnir voru lokaðir með
en ] . erurn- Ég beið eftir Vöndu,
iðuUn.kom ekki. Ég ráfaði dálít-
rn^t a avaxtatorginu, án Jaess að
að i.a, Éenni, og mér datt í hug,
kvö] U.n hefði ofkælst í nepjunni
ákvi‘ð aðui og fengið hita. Ég
Ég ^ a® fara heim til hennar.
ekkj aÉ a dyr. Mögur kona, sem
ir ntt'ai UnS lengur, lauk upp fyr-
^ún var 1 bláum, upplit-
rtie^ 3SloPPÍ °g Jrurrkaði af potti
htjn , ar*da er ekki heima, sagði
°Vlngjarnlega og eins og dá-
lítið gröm. — Hún hlýtur að hafa
farið mjög snemma út. Það liafa
komið boð eftir henni tvívegis frá
sjúkrahúsinu, en hún hefur ekki
látið sjá sig.
— Frá sjúkrahúsinu? át ég eftir.
— Hvers vegna?
— Faðir hennar liefur fengið
alvarlegt kast — Það lítur út fyr-
ir, að í Jretta sinn — hún gerði
hreyfingu eins og hún vildi segja
— muni hann deyja.
Ég stóð á þröskuldinum, felmtr-
aður og gat varla stunið upp: — Er
faðir hennar veikur?
Konan setti ílátið frá sér, lag-
lærði á sér sloppinn og sagði:
— Þér eruð ekki frá lögregl-
tinni, eða hvað?
— Nei, sagði ég. — Ég er vinur.
— Ó, Jtér verðið að afsaka, en
Jjeir konta nærri Javí daglega. —
Jú, faðir liennar varð geðveikur
fyrir þremur mánuðum, Jregar
honum var sagt upp stöðunni,
vegna þess, að hann er Gyðingur.
Hann varð örvinglaður og missti
vitið.
— Og Vanda ...? spurði ég.
— Ég hef ekki liugmynd um,
hvert hún getur hafa farið, svar-
aði konan. — Ef til vill hefur hún
farið eitthvað til þess að reyna að
fá peningalán, Jjér skiljið. Við
reynum að hjálpa henni eftir
mætti, því að hún hefur líka misst
atvinnuna, en við vöðum nú svo
sem ekki í peningunum heldur ...
Tveim dögum síðar skilaði fljót-
ið líki Vöndu aftur, en langt fjarri,
í grennd við mynni sitt.
Margrét Jnnsdóttir
skáldknna þýddi.