Eimreiðin - 01.09.1961, Síða 83

EIMREIÐIN
267
5.
6.
7.
9.
10.
12.
13.
14.
! efninu á frumstigi liverrar
Próunnar.
er görfun efnisins og lífs-
[ns ril stighækkandi einstak-
’n§s lífs og vitundar.
eru fæðingarþjáningar lífs-
lns úr efninu.
,.a® er afleiðing af að brjóta
ógmál lífsins.
að er árekstur við lögmál
1 s‘ns, sem kennir mönnum að
'elÍa og hafna.
að er Sandows-kerfi andlegra
þ ^nna til að skapa vilja og
Það er sóun - fórn - lífsins
' Págu lífsins.
er tossakver Iieimskingj-
anna.
1 að er tafl andans við efnið.
fað er skóli lífsins.
nað
eru óþróunarvirkar
”C reggjar“ við enduð þróunar-
skeið.
lífsi^ °rsök og afleiðing hamfara
l,ðii S ' elnlnu verða eftir að end-
>,dre .Skeiði hverrar þróunar
hinsg8lar ’ sem „falla“ að „botni“
lerrt ’itae,ncla<‘ >,bikars“, „sori“, sem
4ri(jj elur út úr „virkjurí' hins
löJ*a lils> og sem i krafti þess
ölju a.S| að lífið skilar að lokum
þer^1'1 llPphafs síns „mætir“ og
söku ’’1)otnfaH“ sínu upphafi, og
Jff ^T l^ss, að það hefur „AF-
0»^ 1' geislun hins óumbreyt-
\ið s^. e‘hfa lifs, „brennur" það
iinar .'n ‘‘Imættisins til ummynd-
l'ó ' þrf,unarvirka orku á ný.
varje ” otnfallið“ beri að taka al-
sterk^a’ 61 ekkl l5orl að viðliaia svo
lllgtök, sem þau, er helkenn-
ingin notar, því það „grugg“, sem
lendir í Jressari „brennslu" er að-
eins Jaað „gróm“, sem er á „milli
vita“, inniheldur ekki í óbreyttu
ástandi geislavirkjun hins óurri-
breytanlega eilifa lifs.
„Botnfallið" getur Jrví ekki náð
til Jress sviðs þróunar, sem manns-
sálin hefur hafizt til, J>ví j>ó ein-
hverjar kunni að „falla“ á einu
J>róunarskeiði og verði að bíða liins
næsta, J>á er i hverri sál geislun
hins óumbreytanlega eilífa lífs
(annars væri J>að ekki sál) og hún
Jjví í þróunarvirku ástandi. Því
hversu myrk, sem hún kann að
sýnast, hversu djúpt, sem luin sekk-
ur í hatri, hefnigirni og grimmd,
blaktir geisli eilífs lífs (Guðs) í
dýpstu vitund hennar. Á óvæntum
hrifnæmum augnablikum getur
]>essi geisli blossað uj>p, eins og
]>egar liinn harðgerðasti glæpa-
maður hættir lífi sínu — og fórnar
]>ví — til að bjarga öðrum. Þann-
ig vakir andi Guðs í hverri sál.
Hún getur ]>vi ekki „brunnið“ —
ekki tortímst — en hún getur Jrjáðst
og ]>egar ]>jáningin verður of ]>ung,
tekur við náðin.
„Botnfallið" heyrir því eðlilega
til hinum lægstu ]>repum þróunar-
innar.
En átök andans við efnið, hið
]>jáningarfulla strit lífsins, áður en
hinu háa marki fullkomleikans er
náð, nmn á vissum stigum nálgast
]>ær ógnir, er helkenningin talar
um.
„Botnfallið” mun ]>ó vera ]>að
skuggasvið þróunarinnar, sem í
hinum frumstæðu trúarbrögðum
er kallað viti, og jafnvel af hinum