Eimreiðin - 01.01.1963, Qupperneq 19

EIMREIÐIN
7
lífið er hans gjöf, þú „þiggur af Drottni sérhvert mál, fæðu þína
og fóstrið allt". Trúin, traustið, er óhugsandi án þakklætis og vonar.
Því að hver líðandi stund, jafnt í meðlæti sem mótlæti, ber því
vitni, að Guð hjálpar og bregzt ekki, og hver ókomin stund ber
eitt í skauti, sem er þekkt og víst, þótt allt annað sé tvísýnt, og Jrað
er, að Guði er óhætt að treysta.
Þetta er bjartsýni kristinnar trúar.
En það má tjá Jretta traust, Jressa tiltrú til Guðs, jafnt á nei-
kvæðan hátt sem jákvæðan. Um leið og ég segi, eins og ég lilýt að
segja, ef ég trúi á Guð á annað borð, að ég eigi allt til Guðs að
sækja, þiggi allt af honum, byggi allt á honum, segi ég og hitt, að
ég taki ekkert hjá sjálfum mér, byggi í engu á eigin dug, gæðum
né gæfu. Menn hnjóta stundum um sterk orð kristinna trúmanna
onr þetta án þess að hugsa út í, að þau eru ekki bölmóður og ekki
dómur um manninn út af fyrir sig, heldur óbein árétting, með
þyngstu áherzlu, jákvæðrar, bjartrar játningar. „Allt er tapað, ef
tapa ég þér, tryggðavinurinn blíði“, segir Bólu-Hjálmar. Og Matt-
hías:
„Ó, Guð, mín stoð og styrkur,
ég stari beint í myrkur,
ef mér ei lýsir ljósið Jjitt.“
Það mætti telja þann bölsýnismann, sem svo kemst að orði í
Þæn sinni. En hvað er hann að segja? Hann er ekki að vitna um
tnyrkur, heldur Ijós, svo bjart, að á móti því eða án Jress verður
abt í myrkri.
Það mundi sanngjarnt og horfa til betri skilnings að íhuga ýmis
ommæli t. d. Páls postula, Marteins Lúthers og annarra fleiri frá
þessu sjónarmiði.
IV.
Sú skoðun, að bjartsýni kristindómsins standi eða falli með því,
hvað hann kenni um manninn út af fyrir sig, um eðlisgæði hans,
Oin þá möguleika, sem hann búi yfir í sjálfum sér, um hæfni hans
dl sjálfshjálpar, getur ekki staðizt nánari athugun. Maðurinn „út
af fyrir sig“ er ekki til í kristnum fræðum. Öðru máli gegnir um
lífsskoðanir, sem þekkja ekki eða viðurkenna ekki þann Guð, sem
Nýja testamentið boðar. Allir hafa einhvern guð eða uppbót fyrir