Eimreiðin - 01.01.1963, Síða 26

14
EIMREIÐIN
Jesús frá Nazaret trúði ekki á manninn né boðaði þá trú né
byggði á henni í lífi sínn og dauða. Hann trúði ekki á tollheimtu-
menn og bersynduga, ekki Pétur og Jóhannes, ekki Pílatus og
Kaifas. Ekki heldur á möguleika þeirra í sjálfum sér. Hann trúði
á Guð og möguleika hans, takmarkalaust. í Getsemane, þegar þeir
fáu, sem fylgdu honum þangað, brugðust honurn í því eina lítil-
ræði, sem hann fór fram á. Á Golgata, þegar hann hafði til ýtrustu
hlítar þreilað á Iivoru tveggja, vanmætti þeirra og brigðum, sem
vildu fylgja honum, og yfirburðum andstæðinga, yfirburðum mann-
legs fláræðis og grimmdar í fyllstu mynd. Bjartsýni hans var sú,
að hann vissi að Guð ætlaði ekki að gefa þetta mannkyn frá sér,
þrátt fyrir allt. í þeirri bjartsýni hafði hann lifað og starfað,
nálgast allar þessar meira og minna ómögulegu manneskjur og
sagt við alla jafnt: Guð er þinn, Guð elskar þig, hans möguleikar
eru þínir, ef þú fleygir öllum þínum fölsku hækjum og gefur
þig honum á vald, gefst honum í fullri, skilyrðislausri tiltrú. Hann
lagði líf sitt að veði fyrir þessari vissu. Guð hafði tileinkað mann-
kyni möguleika sína. í þeirri trú háði Jesús ævistríð sitt og hel-
stríð. Og birtan frá þeim sigri, sem sú trú vann, ljómar um hverja
línu Nýja testamentisins.
Trú vor á manninn er trú á þann Guð, sem elskar manninn,
leitar hans til þess að bjarga honum, frelsa hann. Rök þeirrar
elsku eru ekki í eðli mannsins, heldur eðli Guðs. „Guð elskar
ekki syndarann sakir þess, að hann sé fagur. Hann er fagur sakir
Jress, að Guð elskar hann“ (Lúther). Frá þessu fagnaðarerindi er
kontið það, sem vér eigum í vestrænum menningararfi af með-
vitund um mannhelgi — hver mannvera er helg sakir þess að kær-
leikur Guðs hefur helgað sér hana. Og gegnum hvern sorta, sem
upp kann að draga, skín ásýnd hans, sem sagði nóttina, sem hann
svikinn var: Verið óhræddir, ég hefi sigrað.