Eimreiðin - 01.01.1963, Qupperneq 38

26
EIMREIÐIN
Það var sjálfsagt allt jafn heyrn-
arsljótt og gamla konan.
Hjörtur hlustaði góða stund á
fótatak og ílátaglamur. Loks varð
allt dáuðahljótt, nema hvað liann
heyrði ýlfrið í hundunum við og
við, en nú nokkuð veikara en áður.
Hann lá vakandi æðistund, og í
hvert skipti, sem hann ætlaði að
festa blund, hrökk hann upp aftur
glaðvakandi, við ýlfrið í hundun-
um, eða hvað það nú var.
Þetta var orðið óþolandi. Hann
var hvað eftir annað kominn á
fremsta hlunn með að fara fram
fyrir til þess að vita, hvers hann
yrði vísari, en veigraði sér þó allt-
af við því, þegar á átti að herða.
Það var ekki alveg laust við að
einhver ónota geigur væri í honum.
Auðvitað var hann ekki myrkfæl-
inn. Þann kvilla hafði hann aldrei
þekkt, en þetta andskotans ýlfur
var engu lagi líkt. Hann tróð
fingrunum í eyrun og dró sængina
upp fyrir höfuð. Svo lá hann graf-
kyrr og reyndi að hugsa um eitt-
hvað skemmtilegt. Nýjasta ástar-
ævintýrið var efst í huga hans. Það
var líklega ekki svo galið af honum
að giftast Maríu. Hún var lagleg
og þó nokkuð loðin um lófana.
Ekki víst, að það væri eftir neinu
betra að bíða. Hann var kominn
nær fertugu og sannarlega búinn
að njóta lífsins. Það stóð áreiðan-
lega ekki á henni, fremur en öðr-
um, sem hann hafði skemmt sér
eitthvað með. Allar voru þær snar-
vitlausar eftir að giftast honum.
Hjörtur hló ánægjulega með
sjálfum sér, en fannst þá allt í
einu eins og kippt væri í rúmbrík-
ina, svo harkalega, að rúmið bein-
línis færðist fram á gólf. Hann
settist upp í ofboði.
— Hver er þar? kallaði hann.
Ekkert svar.
Þetta var þó undarlegt. Sjálf-
sagt einhver skynvilla.
Hann lagðist útaf aftur. Ekki
ætlaði hann að fara að gera sig
að því íífli að verða hræddur við
ekki neitt.
En þetta truflaði hann í gift-
ingarþönkunum.
Hann reyndi að ná í sama hugs-
anaþráðinn aftur. Jú, J^að var vit-
leysa að vera að þessu hringli leng-
ur. María var ekki verri en aðrar.
Hún hefði gjarnan mátt vera kom-
in núna til þess að hlýja honum.
Sú hefði nú aldeilis Jsegið það.
En hvað var Jætta? Það var engu
líkara en hann hefði hitt á óska-
stundina. Þarna var María á leið-
inni til hans með geysi hraða. Hún
hentist yfir ár og læki og steig yfir
fjöllin, eins og smáþúfur. Hún
Jjekkti Jiað, telpan, að hann kærði
sig ekki um að bíða lengi eftir
henni.
Var Jtað annars ekki María? Var
Jtað Anna eða Gunna eða Stína eða
Rósa? Nei, ekki Rósa. Hann vildi
ekki sjá hana. Jú, auðvitað var
J^að María. Og hann var þá heima
hjá sér eftir allt saman.
Hann rétti út hendurnar og
kippti Maríu upp í til sín. En í
sarna bili byrjuðu hundarnir að
ýlfra og nú alveg fyrir utan stofu-
dyrnar.
Voru Jsessir hundadjöflar alls