Eimreiðin - 01.01.1963, Qupperneq 40

28
EIMREIÐIN
Enn bærðust varirnar.
— Komtlu! Hann fremur fann
cn heyrði, og hann varð að hlýða,
knúinn áfram einhverju hræðilegu
dularafli.
— Komdu, sagði hún og rétti
fram hendurnar.
Hjörtur færði sig nær rúminu,
en missti um leið lampann úr
hendinni, svo að hann féll á gólf-
ið og mölbrotnaði.
Það varð niðdimmt í herberginti,
en þó sá Hjörtur hendurnar, sem
teygðu sig á móti honurn.
Hann rak upp hátt óp og féll
meðvitundarlaus út af í rúmið.
Þegar Hjörtur raknaði við aftur,
lagði föla morgunskímu inn um
gluggann hjá honum. Hann leit í
kringum sig, alveg ringlaður í fyrst-
unni, en brátt stóðu ógnir nætur-
innar ljóslifandi fyrir honum, og
fannst honum sem hann hefði með
einhverjum yfirnáttúrulegum hætti
sloppið úr dauðans greipum.
En hvernig hafði hann komi/t
hingað inn og upp í rúmið sitt aft-
ur? Og þarna lá lampinn brotinn
á gólfinu. Það var þó í hinu her-
berginu, sem hann hafði misst
hann úr höndunum. Hafði hann
þá dreymt þetta allt saman? Nei,
nei, það gat ekki verið. Lampa-
brotin afsönnuðu það líka. Og það
var Rósa, Ijóslifandi, sem hann sá
þarna í rúminu. Það sló út um
hann köldum svita, Jregar hann
hugsaði til hennar. Það var hræði-
legt að sjá rúmfötin hjá henni. En
að manneskjan skyldi ekki vera
ílutt á spítala. Það var með öllu
óforsvaranlegt að láta hana liggja
svona eina, — auk Jress, sem hún
gat verið stórhættuleg öðru fólki.
Óbundin var hún í rúminu og
allar dyr ólæstar.
Hjörtur snaraðist fram úr og
klæddist í skyndi. Hann var sann-
arlega búinn að fá nóg af Jressum
næturstað. Það var blátt ál'ram
klögunarvert athæfi að gera hon-
um ekki aðvart um, hvernig ástatt
var, og hann var ekki vanur að láta
bjóða sér neitt Jsessu líkt.
Hann bjóst til þess að fara út
úr stofunni, en í því opnuðust
dyrnar og gamla konan kom inn.
Hún bauð góðan daginn í sínum
háa, ktddalega rómi.
— Mér Jrykir maðurinn vera
nokkuð árrisull, sagði hún svo. Þá
varð henni litið á lampabrotin á
gólfinu.
— Já, já, eitthvað hefur nú geng-
ið á hér í nótt. Eg heyrði Jtennan
líka hávaðann. A maðurinn kann-
ske eitthvað erfitt með svefninn?
Hún horfði stöðugt á lampabrot-
in, meðan hún talaði.
Hjörtur mýktist ekki í skapi við
liina fálegu framkomu konunnar.
— Og ekki hef ég Jrjáðst af svefn-
leysi fram að Jressu. En Jietta and-
skotans hundaýlfur hélt fyrir mér
vöku fram eftir allri nóttu, auk
Jjess, sem Jtað er ekki beinlínis við-
felldið að komast að Javí, að brjál-
uð manneskja sé á næstu grösum.
Gamla konan starði á hann með
ótta í augum.
— Ég skil ekki, hvað maðurinn
á við, sagði hún rámri röddu.